Hoe meet je de tijd
vrijdag 17 januari 2020Dit is hoe de tijd gaat. Niet gerekend in jaren, maanden of weken, maar zo: ik schrijf – of liever gezegd ik schreef – over vanalles en nog wat. Plotseling duikt er een kind op in de mijmeringen. En even plotseling staat op een dag als reactie onder een van de stukjes over dit eerste kind: hoi mama! Ik wist helemaal niet dat je over mij schreef! En ergens anders, onder een tekstje over de trotse eerste stappen: ik kan goed lopen he!
Ik ruim mijn kast op. De bloesjes die ik niet meer zo leuk vind, geef ik aan haar. Mijn Dr. Martens, maat 38, die ik 20 jaar geleden droeg, staan nu in haar kamer. We hebben het over middelbare scholen.
Of zo: In mijn allereerste blogje schreef ik over wc-poëzie, toen we verjaardagen nog groots vierden en de wc-bezoekers er genoegen in schepten de meest ranzige gedichten te maken met de magnetische woorden. Toen verbaasde ik me nog over die creativiteit en sick minds. Na jarenlange afwezigheid verschijnen er nu nieuwe gedichten. Soms verkeerd gespeld, maar altijd is er over nagedacht en liggen de woorden met een reden in die volgorde. Ze blijft soms lang op de wc en roept me dan trots naar binnen: Lees mijn gedicht eens! En dat is dan de jongste.
Mijn eigen schrijven lag stil. Ik deed, ik keek, ik dacht niet zoveel. Maar de ruimte ontstaat om spijt te zien komen van alles wat ik niet registreer, omdat ik weet dat ik alles zo snel vergeet. En vergeten lijkt op verdwijnen. Zelfs als ik iets wél opschrijf, kan de herinnering eraan verdwijnen, en dat beangstigt me enigszins. Waar waren we, en uit wie bestaat de ‘wij’ in de sfeermakers? Door mijn beschrijving zie ik het voor me, maar het is een beeld dat de gekozen woorden oproepen, en geen herinnering.
Ander voorbeeld van het verstrijken van de tijd, die voorbijgaat aan gebruikelijke meeteenheden: Een tijd geleden bezochten we de begraafplaats van mijn grootouders weer eens. Op het Madeliefjespad waren nu veel meer huisnummers bijgekomen. Mijn grootouders hebben nu een buurman: een jonge, verongelukte motorrijder, die nog niet was geboren toen zij overleden.
17 januari 2020, 17:30 uur
Gefeliciteerd met het opnemen van de draad.
18 januari 2020, 9:16 uur
Lang hebben we het zonder moeten doen. Er was een afgedwongen belofte in de Kop van Oost voor nodig, maar het doel heiligde de middelen: we kunnen weer genieten van mijmeringen.
25 januari 2020, 20:41 uur
Zojuist dit gelezen, na vijf dagen nevel en motregen op een waddeneiland en na een boek van James Salter over de vergankelijkheid van wat mensen nastreven, de liefde in het bijzonder. ‘Droefheid over verlies van het mooiste is de bevestiging van het mooie ervan’ …heerlijk.
2 februari 2020, 17:50 uur
Ha Rob, dat moet Alles wat is zijn geweest! Expres zonder cursivering van de titel, zodat al die verschillende werkwoordsvormen extra mooi uitkomen na elkaar.
28 mei 2020, 18:05 uur
Kippevel #ikwilmeermijmeringen