Iemand vertelde mij een keer dat zijn broer als kind altijd wilde dat zijn vader of moeder buiten een hand op zijn hoofd legde. Ik snapte dat gelijk.

Toen mijn dochter een paar weken oud was, hield ze op een dag niet op met huilen. Ik legde haar ten einde raad even neer op het grote bed en legde mijn handen om haar hoofdje. Ze stopte met huilen en viel in slaap.

Als ze nu gaat slapen, wil ze nog steeds dat we een hand op haar hoofd leggen, soms over haar ogen heen, soms op haar wang. Ze pakt je  hand en dirigeert die naar de gewenste plek. Dan wordt ze rustig en wacht ze de slaap af. Soms denk ik dat ze slaapt en haal mijn hand voorzichtig weg, maar dan pakt ze mijn hand weer vast en legt die rustig terug.
Ik zeg meestal ook nog zachtjes Berceuse nr. 2 van Paul van Ostaijen op, maar ze kan eventueel ook zonder. Zonder die hand niet.

Ik dacht erover na, daar in de donkere slaapkamer naast een steeds rustiger ademend kind. Het is natuurlijk het contact, maar in sterkere mate geeft een hand op je hoofd je misschien wel het gevoel dat je niet alleen bent in de wereld. Meer dan welke aanraking dan ook.