Archief van november 2010

Hand op je hoofd

vrijdag 19 november 2010

Iemand vertelde mij een keer dat zijn broer als kind altijd wilde dat zijn vader of moeder buiten een hand op zijn hoofd legde. Ik snapte dat gelijk.

Toen mijn dochter een paar weken oud was, hield ze op een dag niet op met huilen. Ik legde haar ten einde raad even neer op het grote bed en legde mijn handen om haar hoofdje. Ze stopte met huilen en viel in slaap.

Als ze nu gaat slapen, wil ze nog steeds dat we een hand op haar hoofd leggen, soms over haar ogen heen, soms op haar wang. Ze pakt je  hand en dirigeert die naar de gewenste plek. Dan wordt ze rustig en wacht ze de slaap af. Soms denk ik dat ze slaapt en haal mijn hand voorzichtig weg, maar dan pakt ze mijn hand weer vast en legt die rustig terug.
Ik zeg meestal ook nog zachtjes Berceuse nr. 2 van Paul van Ostaijen op, maar ze kan eventueel ook zonder. Zonder die hand niet.

Ik dacht erover na, daar in de donkere slaapkamer naast een steeds rustiger ademend kind. Het is natuurlijk het contact, maar in sterkere mate geeft een hand op je hoofd je misschien wel het gevoel dat je niet alleen bent in de wereld. Meer dan welke aanraking dan ook.

Leuk Google-woord

dinsdag 9 november 2010

Best veel mensen googlen op ‘duimring’. Dat wist ik niet, maar dat weet ik nu. Vier jaar geleden, toen ik tijd en mijmeringen in overvloed had, begon ik een blog, en een van de eerste stukjes die ik schreef ging over mijn duimring. Een ring die ik ooit voor een paar euro had aangeschaft en die het inmiddels al lang begeven heeft. Het was ook geen duimring, het was gewoon een ring om mijn rechterduim en verder niks. Ik schreef het stukje op 13 oktober 2006. Na een reactie een dag later bleef het enkele jaren stil. Totdat in april 2009 iemand op zoek was naar de betekenis van de duimring. Iets wat ik mijzelf nou nooit had afgevraagd. Weer bleef het stil, tot afgelopen maand, 26 oktober 2010. Er bleek nog iemand te zijn die naarstig op zoek was naar de betekenis van de duimring. En vandaag kwam het verlossende antwoord op de vraag die ik mijzelf nimmer gesteld had. Vier jaar en bijna een maand later. 

Vier jaar, een maand, veel grijze haren – eroverheen geverfd -,  drie banen, twee fietsen, een keuken, bijna 200 stukjes – elk jaar minder – tien paar schoenen (een wilde gok) en een kind later.

Waarschijnlijk komen ook op dit stukje weer meerdere reacties, de komende jaren. Duimringliefhebbers aller landen verenigt u hier. Ik bied een podium.