Op een dag zat er een Thais echtpaar aan mijn keukentafel. Geheel onverwacht was dat niet, ik had immers zelf contact gezocht. We hadden hen nodig, of liever gezegd, de diensten van de echtgenote.

We konden het niet langer zonder hulp af. Elke poging tot het bedwingen van de chaos ontaardde in een nog heftigere tegenwerking van het huishouden. Kortom, het huis was niet langer te houden. Het gevoel een vijand in het huis te hebben verziekte de sfeer.

De eerste keer kwam ze op een dag dat ik vrij was.  Dat voelde enigzins ongemakkelijk. Nu moest ik dingen gaan zeggen als “wil je de vloer van de woonkamer dweilen” (want het kind heeft er drinken laten vallen etensresten gestrooid erop geplast en de katten hebben over dit alles heen gekotst) zonder vraagteken. Liever zei ik “ach zo belangrijk is het allemaal niet hoor, wil je nog wat koffie?” Maar ik snapte ook wel dat dat nou ook weer niet de bedoeling was en ik haalde bereidwillig verse dweilen in huis, want ze had de theedoeken gebruikt.

De tweede keer zei ik “ik heb nieuwe dweilen gekocht, ze liggen in de kast”. Ze lachte en zei niks. Na afloop lagen de dweilen nog ingepakt in de kast en de theedoeken uitgewrongen in de emmer. Ik dacht dat het misschien beleefdheid was, dat ze liever niet iets uitpakte wat nog nooit was gebruikt.

De volgende keer zette ik daarom zelf de emmer vast klaar, pakte de dweilen uit en legde ze in de emmer. Zelf moest ik weg. Toen ik terugkwam, in een schoon huis, lagen de dweilen weer netjes in de kast en de theedoeken uitgewrongen in de emmer.

Toen gaf ik het op en gaf mijzelf de taak nieuwe theedoeken te kopen. Wat ik tot op heden, enkele maanden later, nog altijd niet gedaan heb.

Noot: ik vind dit een tweeslachtig verhaal. Wat is de rode draad: Gaat het om het ongemak om iemand voor je te hebben werken en hoe daarmee om te gaan,  gaat het over iemand die theedoeken boven dweilen prefereert, of over de ik die niet durft te zeggen dat ze liever niet heeft dat haar theedoeken als dweil worden gebruikt?