Reunie
zondag 13 juni 2010Waren we na al die jaren nu dan eindelijk onszelf? Geworden wie we dachten dat we zouden worden? Er waren veel artsen en advocaten bij. Weinig creatieve beroepen. Er waren meer mét kinderen dan zonder, meer met twee dan met één kind, en we vonden elkaar aardiger dan vroeger. We waren opener. Geen onderscheid meer in groepjes en klassen.
Het oude gedeelte van de school zag er op veel plekken nog precies hetzelfde uit als toen. We gingen naar dezelfde wc’s, keken in de dezelfde spiegels waarin we ons spiegelbeeld van vijftien jaar geleden meenden te zien. Lokaal dertien was nog altijd het aardrijkskundelokaal, lokaal twaalf nog altijd het wiskundelokaal. Er hingen posters aan de muur, de krijtborden waren verdwenen. Soms droom ik dat ik terug naar school moet om nog een vak te halen. En altijd kom ik te laat in de les. Nare dromen. Maar nu was ik wakker.
Er waren docenten uit onze tijd. Op de ene oud-leerling reageerden ze enthousiaster dan op de andere. O jij. Er was een feest waar de muziek zo hard stond dat we elkaar niet meer konden verstaan zonder heel dicht bij elkaar te moeten staan. Ik sprak met iemand die ik ergens van kende maar die iemand anders bleek te zijn, iemand die ik ook kende, maar weer ergens anders van. Verwarrende gesprekken.
Het feest ging door maar ik wilde een laatste trein halen, terug naar huis na deze trip down memory lane. De rest bleef, om herinneringen op te halen en het heden met elkaar te delen. Ik trok mijn achttienjarige alter ego mee de trein in en probeerde weer een geheel te worden.
20 juni 2010, 20:47 uur
Wat knap dat je ernaartoe bent gegaan. Ik zie altijd enorm op tegen de lege gesprekken, die niet verder komen dan ‘wat doe je tegenwoordig’, ‘heb je kinderen’ en ‘waar woon je’. Daarom druk ik me als het maar even kan!