Het blijft toch lastig, dat tuinieren. Of balkonieren moet ik zeggen. Veel dilemma’s. Onkruid weghalen, maar ook als het onkruid mooie paarse bloempjes heeft? Schiften in het aantal potten. We moeten minderen om plaats te maken voor, ik zeg maar wat raars, een opblaasbaar zwembadje, een zandbak in een schelp. De potten met de bijna dode planten gaan aan de kant, dat is makkelijk geselecteerd. Maar geef je ze dan ook gelijk helemaal geen water meer? Onthoud je een terdoodveroordeelde zijn laatste avondmaal? Ik deed iets lafhartigs ertussenin: een beetje water.

Vervolgens moeten die potten ook nog ergens heen. Op vrijdag komt het grofvuil langs. Maar is een pot met een op sterven na dode plant grofvuil? Schuldgevoel tegenover de stervende die jaar en dag bij ons heeft gewoond en nu plaats moet maken voor plastic troep.

Sowieso heb ik moeite met grofvuil. Het heeft iets pijnlijk intiems om dat wat je weggooit zo te kijk te zetten voor iedereen. Ook naar grofvuil van anderen kijk ik niet graag. Meubels die niet mooi meer worden gevonden, bevlekte matrassen. Ik hoef dat allemaal niet te weten.