Het is niet alleen maar bar en boos op de televisie. Daar kom je achter als je weekends niet langer opgaan aan uitslapen, en als je ’s avonds te moe bent om iets anders te doen. Een kleine selectie:

Zinkende mannen: schoonzwemmende Zweedse mannen, mooi! (Wie wist dat Nederland, Amsterdam, een mannelijk schoonzwemteam heeft dat het WK heeft gewonnen?) Quote: ‘Ik weet ook wel dat synchroonzwemmen niet van levensbelang is.’

Metropolis: Een jongetje voetbalt met zijn vader. Zijn vader vertelt over de beste elftals in de wereld. Het jongetje: ‘Papa waarom zeg jij nooit iets filosofisch, maar alleen maar van die gewone dingen?’

En dan het allermooiste. Vergeet mij niet gaat over twee vrienden van elf jaar, Marc en Jeroen, op een keerpunt in hun leven: Ze gaan naar de middelbare school. Maar allebei gaan ze naar een andere school. Wat volgt is een lofzang op vriendschap. Zonder enige volwassen vorm van cynisme of ironie, vertellen ze elkaar hoe leuk ze het samen hebben. De een is wat rustiger, de ander wat drukker. Marc: ‘Dat zou elkaar kunnen opheffen.’  Ze vertellen dat ze dezelfde humor hebben, soms zelfs tegelijkertijd hetzelfde zeggen, dat ze zich zo op hun gemak bij elkaar voelen en zich nooit anders hoeven voordoen.

We willen elkaar nooit meer kwijt, zeggen ze allebei, maar dan komt plots toch een schaduw van realiteit om de hoek kijken. Marc zegt: ‘Maar je weet natuurlijk nooit hoe het loopt.’ Jeroen lacht wat ongemakkelijk, schamper. Even op dit doemscenario doorfilosoferend, vervolgt Marc:  ‘Zonder Jeroen zou ik iets minder Marc zijn.’