Archief van december 2009

De woorden zijn even op

dinsdag 15 december 2009

Ik kan niet doen alsof ze er niet is, maar misschien bevestigt dat vele niet-schrijven dat al. Ofzo, ik ben er een beetje uit en kan geen goede zinnen meer maken. Feit is: ze is er. Altijd, overal. Ik zou de mooiste woorden aan haar willen wijden, maar ik weet de juiste woorden niet. Misschien bestaan die ook wel niet. Zo zou ik het volgende heel graag willen beschrijven, maar ik weet nu al dat het niet over zal komen. Edoch, een poging.

Ze zit bij mij op schoot. Naast ons op de bank zit haar vader. De vader kijkt haar aan, zij kijkt haar vader aan. Ze moet lachen. De vader kijkt weg, en weer terug, en trekt een gek gezicht. Ze lacht weer, nu harder. De vader herhaalt het spelletje en zij lacht steeds harder en harder, ze schatert het uit.

Ze is drie maanden oud en zo aanwezig. Voor iemand die er nooit was, is ze er nu heel erg wel. Wij lachen ook, maar niet omdat we kiekeboe zo grappig vinden. Het gaat dieper. Ons lachen nadert het huilen zelfs, een heel diep gevoel wordt aangesproken door haar gelach. Als we er later aan terugdenken zeggen we ‘wat was dat mooi.’ En we weten dat we de juiste woorden ervoor niet kunnen vinden. Die zijn ook niet nodig.