Ook al is elke dag de kans groter dat er iets staat te gebeuren, zelf denk ik na een week wachten dat er helemaal niets meer gaat veranderen. Misschien blijft het wel zo. Is dit de situatie voortaan. Of zal, zoals eerst alles zich de afgelopen negen maanden heeft opgebouwd, alles langzaam weer normaal worden. Elke dag een beetje meer richting zoals het ooit was, totdat ik ben vergeten hoe ik er op het hoogste punt van de curve uitzag en wat ik toen aan verwachtingen had.

Wachten is een actief werkwoord, maar van enige actie is geen sprake. Ik ken het dakterras inmiddels tot in het kleinste detail. De tuinslang hangt te druppelen. Daar merk je niks van, totdat je in het donker in bed ligt. Het favoriete schaduwplekje van een van de katten is opgekruld tussen twee bloempotten in. Het kaarsvet dat een zomer eerder op de natuurstenen tafel is gedruppeld, is nog steeds te zien als donkere vlek. De hosta’s zijn opgegeten door de slakken. Slijmsporen op de bladeren.

Ik sproei de planten in de avond. In sommige potten zit alleen onkruid. Het dilemma: geef je, nu je toch bezig bent, het onkruid ook water? Of sla je deze potten over omdat ze ongewenste gasten bevatten? Ik geef ze water.

Soms spreek ik haar aan. Ze zegt: ‘ik kom als ik er klaar voor ben.’ Elke dag vergeet ik een beetje meer waar het wachten op is.