Natuurlijk was het jeugdsentiment. ‘Kijk, daar stond hij ons altijd op te wachten en dan renden wij heel hard de trap op naar hem toe!’ Hij zou als hij nog geleefd had overgrootvader zijn geworden. Wisten we dat we altijd op een industrieterrein aten? Nee, want als kind zie je alleen wat je wilt zien:  pannenkoeken en een schip. Verder niks.

Nu was de bestemming zomaar een keer wel industrieterrein. Of met een moderner woord, woonboulevard. En aan de overkant zagen we ‘m liggen, onze ouwe kameraad het pannenkoekenschip, toen nog zonder tussen -n. De woonboulevard was vergeten, we moesten en zouden naar de overkant om voor heel even terug in de tijd te stappen.

De loopplank was hetzelfde. De ingang ook: een morsig tapijt, een soort balie en daarachter een vitrinekast met clowns, narren, pierrots. Het glas was al in geen tijden gewassen, de clowns grijnsden hun stoffige lach. In een hoekje een tafel met kleurpotloden en papier. Er was geen kind te zien.
Linksaf kwam je door de deuren het restaurant binnen. Ook hier dezelfde morsige vloerbedekking. Op de tafels stonden vaasjes met nepbloemen die uitelkaar vielen als je ze perongeluk aanraakte. Op het bestek bleef een streep staan als je er met je vinger overheen ging.

‘Had u alvast iets te drinken gehad willen hebben?’ vroeg de in een wit overhemd met een gele vlek gestoken ober. Wij hadden wel een cola gehad willen hebben. De cola smaakte niet naar cola. De jongen vroeg of we wellicht al een keuze hadden kunnen maken. Dat hadden we. Het wachten duurde lang. Plotseling begon het te stinken. Een lucht van rotte eieren verspreidde zich over  het het schip. We waren niet de enigen die het roken, ook de paar andere tafeltjes die bezet waren staken verbaasd hun neus omhoog.

De lucht was weg toen de pannenkoeken op tafel kwamen. We staken de lepel in de strooppot en probeerden niet te denken aan wat er in de loop der tijd allemaal in de strooppot gevallen zou kunnen zijn. ‘En tóch was het leuk’,  probeerden we onze jeugdherinnering in leven te houden.