Er heerste rust in de trein die om 20.46 uur uit Zwolle vertrok. De stoelen waren zacht en blauw. We keken uit het raam of lazen. Het licht was van een zacht soort, niet dat onbarmhartige felle uit de dubbeldektreinen. In het raam zagen we onze eigen weerspiegeling, voorzien van zachte contouren. We leken goede mensen in het raam, zachtmoedig.

Aan de andere kant van het gangpad lag een groot formaat hond op schoot bij zijn baasje. Het baasje las een boek. Er klonk wat zacht gepiep en het was niet geheel duidelijk of het de dromende hond was, of de trein die vaart minderde. Een bankje verder zat een ouderwets type student. Hij was blond en op zijn snavelachtige neus droeg hij een klein, ovaalvormig brilletje met een zilverkleurig montuur. Hij las een boek dat Gomorra heette.

Twee keer moesten we overstappen. Dat vonden we wel vaak voor zo’n kort stukje, maar we schikten ons in ons lot en zonder morren stapten we de kou in om aan de andere kant van het perron op de aansluitende trein te wachten.

Aansluitende trein. Op de heenweg hadden we er nog schamper om gelachen. We hadden twee minuten overstaptijd gehad en moesten in die tijd een trap op en af zien te rennen. De aansluitende trein was al weggereden voor we goed en wel  weer beneden stonden. Het was niet helemaal onverwacht, dus we hadden slechts zachtjes, berustend, wat voor ons uitgevloekt.

Met kerst heb ik niet geschreven. Ik had zelfs al twee jaar niet geschreven. Mijn laatste bijdrage aan Colorado, USA, was een pakketje met stroopwafels, drop, en hagelslag.  Ze was er heel erg blij mee geweest, ze verzocht me nog veel meer stroopwafels op te sturen want o wat waren die delicious. Over de drop was ze minder te spreken geweest.

Ik stuurde nog een kaart, en daarna werd het stil. Ik begon te denken dat ze haar doel bereikt had, dat ze verder niet geïnteresseerd was in over en weer ervaringen uit te wisselen, zonder stroopwafels erbij.  Maar man I was wrong.

Vlak voor de kerst was er weer een brief uit Co. U.S.A. Het was twee jaar later, en nét die dag had ik aan haar gedacht omdat nét die dag iemand geïnteresseerd was geraakt in het beste recept voor bananenbrood. Ze hoopte dat ik haar vergaf voor zo’n lange tijd niet schrijven. Als ze het uitlegde, zou ik het vast begrijpen.

In de eerste plaats is ze heel lang ziek geweest en lag ze of in de ER, of voor langere tijd ‘gewoon’ in het ziekenhuis. Ze heeft diabetes en meerdere malen belandde ze in een ‘non responsive state’. Zo verloor ze uren en dagen.

Ondertussen ontfermde haar moeder zich over Shawna’s financiën en weigerde postzegels en briefpapier te kopen. En was ze toevallig in een goede bui, dan vergat ze het schrijfmateriaal te kopen. Dus hoe moest Shawna nou in contact komen met haar pen palls? Als ik mijn telefoonnummer gaf, dan kon ze me voortaan op de hoogte stellen. Haar eigen nummer gaf ze ook maar direct; het was een nieuw nummer omdat op haar oude nummer this girl named Jennifer Jannick was stalking en harassing her.

Eenmaal uit het ziekenhuis dacht Shawna dat ze haar checkbook wel terug zou krijgen van haar moeder. Maar die hield het in bezit, net zolang totdat ze het huis voor langere tijd moest verlaten om voor haar nicht te zorgen.

Verder is ze het afgelopen jaar maar liefst zes vrienden verloren. Fred is geelektrocuteerd door een landbouwmachine, Lois werd op een nacht ziek en stierf een dag later in het ziekenhuis, Melissa is helemaal alleen in haar eigen huis doodgegaan (haar man zei: “it looked like she just fell asleep and didn’t wake up”), Linda overleed aan al het leed dat haar haar hele leven al achtervolgde, en twee vrienden zijn met een car accident omgekomen.

Kerst kwam er weer aan en ze hoopte weer wat van me te horen. Wanneer was ik ook alweer jarig? Dan zou ze me een pakketje sturen. Zijzelf is van February, 8, 1972.

De kerst kwam, de kerst ging, en de tijd dringt. Ik moet mezelf bevrijden uit mijn non responsive state.