Ik was weer even terug in het land van de zachte g. Ooit had ik zelf zo’n g, totdat deze noodgedwongen verdrongen werd door een r achter in de keel. Pas maar op, hadden ze gezegd, de mensen zijn er stugger dan bij ons. Stugger niet, ze hadden er alleen stukken minder tijd, en dat maakte dat hun zinnen zo kortaf leken.

In de lift in de parkeergarage stapten twee punkers-op-leeftijd in. ‘Fijne dag’, zeiden ze bij het uitstappen. Dat gingen we inderdaad maar eens proberen. Om te beginnen moesten decadente Romeinen hieraan bijdragen. Was het de vloerbedekking of de algehele we-zijn-in-een-museum-sfeer die ervoor zorgde dat iedereen fluisterend rondliep? Alsof we bang waren kwaad te spreken over de doden, die soms nog met tanden in een stenen kist te kijk lagen.  Wetenswaardigheidje opgedaan: in een stenen pot werden relmuizen, ook wel zevenslapers genaamd, gefokt om als lekkernij te dienen.

Daarna ons vergaapt aan de starende mens. De wijzende mens. De kijk-Wim-net jij!-mens. En ja, ook wij. Soms met plaatsvervangende schaamte, en dat vooral bij de treurige aanblik van de roodharige bosmensen met hun menselijke gezichtjes.  Een wikkelt zich in een deken van hooi, draait veelbetekenend zijn rug naar ons toe.  Ik wil niet kijken maar kan mijn blik niet van ze afwenden.  Sorry, fluister ik, dit had jullie huis niet moeten zijn.

Bij de uitgang zegt een jongetje tegen zijn vader en moeder: ‘dit is echt een héle fijne dag!’. Hij houdt een mini-aapje vast.