Er valt genoeg te schrijven, maar eerst maar eens verder met (be)leven. En dat gaat in het hoge noorden gebeuren, in het land van nooit meer slapen, fjorden, muggen, regen, lange dagen met hopelijk toch ook genoeg zon.

Tot over twee weken!

Eerst was ik nog in de bergen in Italie, bracht een nacht door in een hut uit de 19e eeuw waar ik in een bedstee sliep, en nu zit er in de keuken een meneer over pensioenen te praten. Hij wil koffie, geeft de poes een werkmatige aai, en doet onheilspellende toekomstvoorspellingen. Wil je tot je zeventigste doorwerken? vraagt hij dreigend.

Die bergen bevielen me. Al het levensonderhoud was gebonden in een tas op de rug, de telefoon had geen bereik, niemand wist waar ik was. Weinig mensen onderweg. ‘Salve’, begroetten we elkaar en dat klonk heel fijn archaisch.

De pensioenmeneer rekent en legt formules uit. Hij heeft het over partners. Over onderzoek dat hij heeft verricht ‘in de branche’. Over zekerheid, later. Ooit.

Soms waren er doorrijdplaatsjes. Plekken tussen eindstation en eindstation. Warme stoffige straten waar niets te doen was behalve wachten op een bus die wonderbaarlijk genoeg op tijd kwam. Espressodrinkende mannen. Een paar schortjurkdragende vrouwen.

Zorg dat je geen pensioengat krijgt, zegt de man in de keuken. Nettogeld, brutogeld, privégeld en geld van de baas. Overbruggen.

Er was een brug over een ijskoude stroom, water dat rechtstreeks uit gletsjers afkomstig leek te zijn. Ik doopte mijn voeten onder en tintelend kwamen ze boven. Het duurde een paar minuten voor het gevoel weggetrokken was. Nu, dacht ik. Hier zijn op dit moment en verder is er niets.

Even geen ruimte voor schrijverijen. Geen zin om uit te zoeken of het nou echt Plato was of toch maar Aristophanes, zoals ik daags daarna las. Wat maakt het uit, een oude Griek in elk geval. Wel weer gefietst, en hoe heel ook alleen, toch blij dat er een andere fietser bleef staan toen er bij een houten bruggetje een optocht van wel dertig ganzen passeerde, in een perfecte rij. Kijk, zeiden we, dat is nou een mooi gezicht. Dat zie je niet vaak. Allebei blij dat moment te kunnen delen.
Is delen noodzakelijk om aan een gebeurtenis meer gewicht te verlenen? Met andere woorden: is iets minder belangrijk als je het aan niemand kwijt kunt, of sneller vervlogen misschien?

Gisteren een boottochtje gemaakt over het IJsselmeer. We haalden de gemiddelde leeftijd van de opvarenden ver naar beneden. Oude mannen die elkaar niet kenden en grappen maakten. Steeds elkaar wilde overtreffen in grappigheid. De vrouwen die beleefd meelachten maar niets zeiden. De portomonee pakten en het bier van hun echtgenoten afrekenden.

De reden voor het boottochtje was een nieuw huis in een nieuwbouwwijk in een ander deel van Nederland, en maar liefst twee kinderen, waarvan er een al een tijdje nieuw was. Wat er niet was geweest, het hele afgelopen jaar, was vrijgemaakte tijd om te kijken hoe betrokkenen het maakten. Afkoop met cadeautjes. Het was goed dat we geweest waren.