Hoe noem je dat. Een gestolen moment, een tijdsvacuum, een stukje niemandsland…De tijd tussen twee afspraken in. Je bent onderweg van a naar b maar je hebt tijd over. Te weinig om naar huis, teveel om in een keer door te gaan. Je hebt geen zin om de stad in te lopen. En dan beland je in het park.

Het is het einde van de dag, een uur of zes, en de zon schijnt eindelijk. De hele dag zag je alleen je computerscherm en de wereld vanachter een raam. Zelf maakte je geen deel uit van buiten. Nu lig je in het gras, het hoofd op je tas. Je voelt de warme zonnestralen op je gezicht en je doet je ogen dicht. Je hoort kinderen spelen en heel ver weg hoor je hun ouders praten. Er fietsen mensen langs die uit hun werk komen.

Het was Plato die zei dat mensen pas heel zijn als ze hun wederhelft gevonden hebben. Maar waarom voel ik mij dan vaak het heelst als ik helemaal alleen ben, in onbewaakte ogenblikken, als ik bijna niet oplet.