Hij had teveel verdriet, zeiden ze. Hij kon er niet uitkomen. Zijn kinderen hadden gedaan wat ze konden, maar waren niet bij machte het verdriet te verminderen. Dat liet hij niet toe.

Hoeveel verdriet kan een mens hebben? Het gemis was zijn enige bondgenoot. Hij kón het niet loslaten omdat hij haar daarmee nog een keer verloor.

Het was heel mooi weer. Overal waar we fietsten bloeiden uitbundig gele bloemen en fluitekruid. Het was een belediging voor de natuur om nu een bos bloemen te kopen bij de kweektuin die we passeerden. We zetten de fietsen tegen het hek. We wisten hoe de plek eruitzag, maar niet meer hoe we er moesten komen. Een tijdlang bleken we in rondjes te lopen toen we voor de zoveelste keer Onze lieve moeder Antje waren gepasseerd. Maar plotseling waren we er. Helemaal achteraf op een geheel met gras bedekt pad, vol madeliefjes. Hier leek het in niets op een begraafplaats maar op een plek waar je met je geliefde een kleed uitspreidt, een picknicmand tevoorschijn haalt en gedachten zorgeloos zijn.

Na hun dood woonden zij op Madeliefjespad nummer 1, zeiden we tegen elkaar. We wisten niet of het misschien in de tegenwoordige tijd gezegd moest worden. We gingen op het gras zitten en aten een madeliefje. Dat had hij ons geleerd. En ook dat je hommels kon aaien, en dat met blote benen door de brandnetels lopen gezond was. Dat laatste hebben we niet zelf geprobeerd maar we hebben het hem zien doen.

De Kip was er ook, en de Steen. De Kip was een stuk hout in de vorm van een kip en de Steen was gewoon een grote steen, en beide hadden altijd in hun tuin gestaan. Gewoond is een beter woord. Kip en Steen horen in de familie. Na het madeliefje gegeten te hebben, regen we madeliefjes aan elkaar. Het was even wennen om nu grote vingers te hebben die de sneedjes in de dunne stengeltjes maakten. Maar het lukte.

We hingen een krans om de nek van de Kip en om de Steen. Er waren geen woorden nodig.