Toen ze vroeg ‘zullen we morgen gaan zwemmen?’ vond ik dat een goed idee. Het was mooi weer en een verfrissende duik was meer dan welkom.

Zwembadgeluid is uniek. Het komt wel eens voor dat je ’s zomers langs een school loopt terwijl het net pauze is, en dat de geluiden die je dan hoort, doen denken aan een zwembad. Maar andersom gebeurt het nooit. In het zwembad klinkt zwembadgeluid en niets anders.

De eerste teen in het water was altijd al koud en naar. De lucht van chloor minder erg dan in een binnenbad, maar wel des zwembads. En altijd waren er de jongetjes, de enge jongetjes. Ze waren er nog steeds. Er waren jaren en jaren verstreken maar zij leken geen dag ouder geworden.

Ze liepen expres vlak langs. Ik voelde een natte koude aanraking. ‘Ha buuf’, zei er een. ‘Lekker zonnetje he?’ Dat bracht me in verwarring, ik ging bij mezelf na of er inderdaad zo’n jongetje in mijn buurt woonde. Ik wist zeker dat het niet zo was. Ook in het water waren ze overal. Sommige waren heel erg dik, daar leken ze trots op te zijn want zij maakten de beste bommetjes. Ze zwommen onder ons door, ze sprongen over ons heen. Ze bezetten het trappetje als ik eruit wilde.

Na enige tijd hield ik het voor gezien. Ik was afgekoeld, maar nu was mijn ontspannen staat voorbij. Ik vroeg me af waarom ik nou nog steeds bang was voor jongetjes in het zwembad. Hoe oud moet ik worden voordat dat overgaat.