Het was heel stil op het plein waar ik op de bus wachtte. Bijna dorps stil. Vogels floten wat voor zich uit terwijl ze zich opmaakten om naar bed te gaan. Omdat de zon de hele dag had geschenen, zat de zon nog in het hoofd van de mensen. Een man liet zijn hond uit. De hond sprong en hapte in zijn riem en de man was blij dat die hond naast hem liep en sprong en in zijn riem beet. Hij lachte naar de hond en toen lachte hij ook naar mij, en toen moest ik ook lachen. Om precies 21.25 uur floepten de lantaarns aan, een voor een, als een tunnel waar je steeds meer richting licht rijdt.

In de trein had ik een keuze: of vóóruit op een opklapstoeltje, of achteruit maar dan op een gewoon bankje. Ik koos achteruit. Ergens verderop zaten mensen heel dicht bijelkaar, dat hoorde ik aan hun manier van lachen, hun gnuifjes. Het rook naar bloemen. Toen de trein het station inreed en ik opstond: links zaten twee mensen heel dicht tegenoverelkaar, ze hielden elkaars handen vast. Rechts zat een meisje met een grote bos bloemen.

De fiets stond er nog. Hij was vrienden geworden met de twee fietsen die al meer dan twaalf uur naast hem hadden gestaan. Dat vond ik mooi om te zien.