En zo was het ineens alweer weken later, had de lente haar intrede gedaan zonder haar gezicht te laten zien, en was ik weer een jaar ouder. Een jaar lang geestelijk voorbereid kon ik al die drieen naast elkaar nog net aan, voor collega’s bleek de klap harder aan te komen. Ze hadden het ‘nooit gedacht’. Dank dank, werd ik dan geacht te zeggen, want het was als compliment bedoeld. Er kwamen vriendinnen van wie ik de meesten langer wel, dan niet kende. Er waren slingers en ballonnen die de geliefde had opgehangen. Mijn jaarlijkse cadeau aan mijzelf was een vrije volgende dag zodat ik onbeperkt kon genieten.

Op de vrije dag zelf moest er gewacht worden. En wel van twaalf tot zes uur op de bezorging van een wasmachine. De website van het transportbedrijf vermeldde: nieuwe service! Bekijk nu online hoelaat uw bestelling arriveert.

Meestal roept verplicht binnenblijven een vorm van dadendrang op. Maar in het bijzijn van de zuster die was blijven slapen, kwamen oude tijden weer boven. Tijden waarin we net op kamers woonden en we van negen tot drie aan tafel hebben zitten wachten op een telefoonman die ons moest verbinden met de buitenwereld. Het waren nieuwe tijden toen, het wachten was nog niet gewend en eerder aangenaam dan vervelend. Het betekende dat we volwassen waren.

We bekeken oude fotoboeken, zagen onszelf in versies van vijftien jaar geleden. Soms zeiden we bij een foto ‘weetjenog hoe leuk dat toen was’ en soms ‘wat was dat een klotetijd.’ Dat was niet erg, want verleden laat zich niet vergeten.

Er was veel vreugde deze afgelopen dagen. Misschien zelfs geluk, als dat niet zo’n zwaarbeladen woord was.