Nu ik iets geworden ben, werd ik gevraagd om voor mijn oude collegezaal te vertellen wat ik dan wel niet geworden was. Het was raar om terug te zijn en nog raarder om dat raar te vinden. Want dat voelde zo oud, en zó lang geleden was het nou ook weer niet dat ik afstudeerde. Dat ik begon met studeren was dan wel weer best lang geleden.

Dezelfde nerveuze kriebels die ik altijd had als ik een referaat moest houden, waren ook nu weer ouderwets gezellig aanwezig. Maar ze werden al minder toen ik me onder de studenten schaarde die voor de collegezaal stonden te wachten en zag dat de meesten echt tien jaar jonger waren dan ik. Tien! Dan ben je oud, als je dat kan zeggen.

De collegezaal was kleiner dan ik me herinnerde, al was het een echte hoorcollegezaal met bankjes die opgesteld in een halve arena omhoog liepen. Ik mocht voor de lessenaar staan. Nonchalant probeerde ik erop te leunen. Pas na een tijdje praten durfde ik mezelf uit deze stijve nonchalante pose te bevrijden.

Ik betrapte mezelf erop dat ik het woord ‘destijds’ een keer in de mond nam. Dat kwam omdat ik het over ‘de beginjaren van internet’ had. “Jongens en meisjes, destijds was ik de laatste der wereldburgers die een e-mailadres had.” Ik besloot ter plekke het woord ‘destijds’ nooit meer te gebruiken en het pas als ik oma was weer tevoorschijn zou halen uit mijn diep weggezakte vocabulaire.

Terwijl ik enthousiast mijn cv voordroeg, verlangde ik ernaar om weer op de ongemakkelijk zittende klapstoeltjes in de collegezaal te zitten. Ik wilde niet vooraan staan om als voorbeeldexemplaar te fungeren en te vertellen hoe leuk het was om mij te worden. Ik wilde iedereen nog kunnen worden. Geloof mij niet, telepatheerde ik de studenten. Geloof mij niet.