Er was niet zo gek veel veranderd. De collega’s heetten anders, of niet eens anders: ze hadden met elkaar van naam gewisseld. Maar ik kende ze allang. Net zoals ze mij misschien ook al kenden. Op dag één al herkende ik de mopperaar. Hij moest mij inwerken maar uiteraard: ‘hebben ze mij niets van verteld’. Ik voelde me gelijk thuis. Ook de nieuwjaarsborrel had ik al eerder meegemaakt: hetzelfde praatje, hetzelfde ironische commentaar daarop. Alleen de hapjes waren anders. Ietsje anders.

Het forenzen was nieuw, maar niet heel erg vervelend. Eigenlijk voelde het wel echt om nog even snel bij een kiosk een koffie mee te nemen op weg naar het achterste treinstel. Alsof ik iemand anders was, iemand nadeed die naar zijn werk ging.

Vreemder was dat de trein mij terugvoerde. Als ik het station uitkwam, stak ik een bekende straat over. Ooit woonde ik een jaar lang aan deze straat. Er waren meer herinneringen die verder teruggingen. Een lange oprijlaan voerde naar een groot huis met een tuin die doorliep in een bos. Het huis en de tuin waren niet te zien vanaf de weg. Ik was het vergeten maar wist het weer toen ik erlangs liep: hier waren de bijlessen geweest.

Al met al was het nieuwe jaar niet zo nieuw als ze eerder deed voorkomen.