Omdat de internetverbinding het een aantal dagen niet deed, lijkt onderstaand stukje nu alweer o zo lang geleden.

Op zo’n avond ontmoet je altijd weer nieuwe buren. ‘Wij zijn de buren van de buren van de buren.’ ‘O, wij zijn dus buren, wat leuk om jullie een keer te ontmoeten!’ De volgende dag zijn we elkaar weer vergeten en wordt er ook niet meer gegroet. Het was leuk, voor even.

Aan de overkant hebben de bootbewoners een groot vuur gemaakt. Steeds als er pallets en andere hout op worden geworpen laait het vuur weer op, waaien er asdeeltjes onze kant op, doen we een stap naar achter en schermen onze glazen nepchampagne af. Onze gezichten worden heet, we voelen ons slaperig en behaaglijk, alleen de rechterhand wil maar niet warm worden omdat het een koud glas moet vasthouden.

Een jongen mengt zich naar voren. Hij neemt een slok spiritus, pakt wat stokken van de grond die na een keer blazen fakkels worden. De menige juicht.

‘Hee, ik had jullie nog niet gezien. Gelukkig nieuwjaar! Wonen jullie ook in de buurt? De vuurspuwer is het nieuwe vriendje van onze dochter Nikkie, hij heet Berend. Nikkie woont in de boot naast ons.’

We kennen haar niet en ook Nikkie heb ik nooit eerder gezien. Toch woont de buurvrouw van de buren van de buren al vijftien jaar op de boot waar ik vrijwel dagelijks langsloop. Dat is al lang voordat wij en onze huizen er waren. Ooit lag haar boot naast een kale vlakte met kranen en sporen. Even voelen we ons alsof we zelf verantwoordelijk zijn voor haar veranderde uitzicht. Maar ze lijkt ons niets kwalijk te nemen. ‘Kom een keer langs, dan zie je hoe het er uitziet op onze boot.’ Enthousiast zeg ik ja graag.

Ze is aardig, hartelijk, leuk, ze doet me denken aan iemand die ik kende. Vroeger vonden we hun gezin dat bestond uit een vader, moeder, drie dochters en een handvol dieren maar raar. Maar in de loop der jaren was dat omgeslagen naar bewondering.