Archief van december 2007

Hoe ik mijn 32e 1e kerstdag vierde

dinsdag 25 december 2007

Ken uzelve, schreef ik vorig jaar nog op kerstboomgebied. Het is dat ik het zwart op wit zie staan, want ik weet maar al te goed hoe vergeetachtig ik ben, oftewel hoe selectief een geheugen werkt. Want ik had dus toch het boompje van vorig jaar weer binnengehaald. Hij was het hele jaar zo mooi groen gebleven, dus hoe kon ik weigeren? Was ik echt vergeten dat ik niet houd van prikkelige bomen in huis, naalden op de grond, krassen en jeuk op mijn armen, katten die de boom bespringen en ballen kapotgooien? Vergeten, vergeten, hoe zal ik het noemen. Een selectief geheugen dus dat op zulke momenten weer aardig opgefrist wordt.

Goed, de boom was weer binnen en dit jaar was ik nou eens een keer wél gewoon thuis met kerst. Voor het eerst sinds mijn uit-het-ouderlijke-huis-verhuisde-leven dat nu zo’n twaalf jaar gaande is. Het loopt tegen het einde van het jaar en dan gaat het terugblikken automatisch. Vandaar deze data die ik normaal zo graag achterwege laat.

En dan nu de invulling van deze o zo speciale all in the family-dag gevierd in eigen huiselijke kring: eerst een gebakken ei op een bruine boterham bij het ontbijt. Toen waren er drie wassen te wassen en moest de kattenbak hoognodig verschoond worden. Dat deed ik dan ook.

Daarna bond ik de hardloopschoenen onder, begon met een vervroegd goed voornemen en rende rende rende langs families met opa’s oma’s kinderen kleinkinderen cadeaus in de armen wandelend om de sleur toch maar even zien te doorbreken wachtend op tram of bus om hen te vervoeren naar andere wachtende familieleden sommigen lachten naar me jaloers zo maakte ik mezelf wijs en ik lachte terug medelevend naar ik hoopte.

Straks wacht mij nog een diepvriespizza met kaarslicht en fraaie films die bekeken moeten worden op de nieuwe veel te grote tv. Ik houd toch best van kerst.

Geen ontsnapping mogelijk

woensdag 19 december 2007

Ik droomde over een reunie van de middelbare school. Ik zag verschillende klasgenoten terug maar ook mensen die ik nooit gekend had. Ze waren volwassenen met echte beroepen geworden. ‘Ik vind het zo leuk om te zien wie iedereen nu is geworden’, zei iemand heel serieus tegen mij. Ik vroeg me af wie ik dan was geworden. Ik wist het niet.

Wat wel echt was, was het afscheid. Er waren zelfs tastbare bewijzen van de volgende dag: wijn en boeken, precies wat ik gewild zou hebben mocht iemand het me gevraagd hebben. Ik vond iedereen lief. Ik voelde me jarig. Ik had een echt feestje met mensen die ik zelf uitgenodigd had. Wat ik gehoopt had, was ook gebeurd: alleen de echt leuke mensen waren gekomen, de rest die ik voor de vorm had uitgenodigd, had de vorm goed aangevoeld. Eén vorm-genodigde die toch gekomen was, bleek alsnog heel geschikt en ik voelde me haast schuldig dat ik hem bijna vergeten was uit te nodigen. Maar dat kwam misschien ook wel door het meegebrachte cadeau en de wijn. Ik wist dat ik sommigen nooit meer zou zien en op dat moment vond ik dat echt heel erg en we beloofden elkaar dat we nog gingen afspreken. We zaten vol met goede bedoelingen.

Ondertussen werd de tijd er niet ruimer op en de maand vrij was hard op weg om te verdwijnen. Parijs moest er aan te pas komen om een pas op de plaats te maken. Vier dagen lukte dat en leek een ontsnapping aan de tijd mogelijk. Maar eenmaal thuis lachte de tijd mij alweer keihard uit en zei ‘ik loop heus wel door. Maak jezelf geen illusies.’

Geen tijd

donderdag 6 december 2007

Dat was dus een metafoor. Dat van die verbroken relatie. Ik bedoelde het niet letterlijk, maar dat konden jullie niet weten. Op dat moment voelde het even zo, en daarom gebruikte ik de vergelijking werk-relatie. Want ik verander van baan na zeven jaar, zo saai is het. Ik mag een maand werkeloos door het leven gaan en in het nieuwe jaar trek ik bij mijn nieuwe lover in, die dan alle tijd heeft om mij zijn ware aard te tonen. Maar strijken doe ik niet.

Ik had me heel erg op deze maand verheugd. Had vantevoren bedacht wat ik allemaal wilde doen. Uitslapen, boeken lezen, nooit gevolgde series op dvd bekijken, vrinden bezoeken, administratiedingen, wat sporten. Naar Parijs toe.

Maar het belangrijkste dat ik wilde doen was rust vinden. Een zodanige staat bereiken dat ik even niets hoefde van mijzelf. Zonder schuldgevoel mocht niksen en rondhangen. Ha fijn het regent en ik mag binnen blijven.

Vooralsnog heb ik dat gevoel niet gevonden. De eerste week is nog niet eens afgelopen en nu al denk ik dat de tijd me door de vingers glipt. Het uren op de bank lezen is nog niet voorgekomen, de vrinden zijn nog niet bezocht, er zijn nog steeds geen verloren uren om series te bekijken, ik heb amper geschreven, maar waar blijft de tijd dan?

Ik begin sterk te vermoeden dat ik Amsterdam even moet verlaten en dat ik dan pas vrij ben. Volgende week Parijs. Nu geen tijd.

Uit

zondag 2 december 2007

Het is uit. Ik wist niet helemaal of de verbroken liefde wederzijds was, meestal zeggen we dat, maar in dit geval was ik degene die het had uitgemaakt. Ooit pasten we bijelkaar. Vonden we elkaar interessant en grappig. Waren we vol belangstelling naar elkaar toe, wilden we van elkaar leren. Maar na zeven jaar was dat op, de seven year itch was blijkbaar iets wat echt bestond.

Natuurlijk was ik eerst om me heen gaan kijken voordat ik het uitmaakte. Ik wilde mijn huidige marktwaarde ontdekken. Proefde wat aan anderen, liet me waardering welgevallen, slikte af en toe een teleurstelling weg. Net zolang totdat ik een partner ontmoette die mij net zo leuk vond als ik hem. Toen durfde ik het uit te maken.

‘Ik ga je missen’, zei hij. ‘Ik jou ook heus wel’, antwoordde ik. ‘Maar ik kan niet anders’. Dat begreep hij, hij kende de seven year itch net zo goed als ik. ‘Ik wil wel officieel afscheid van je nemen. Wanneer schikt het?’ We trokken agenda’s en kwamen uit op maandag 10 december, half vijf. ‘Wel in een café’, had ik gezegd. ‘In deze omgeving zou het echt te ongemakkelijk zijn’.

We schudden handen, ik stopte mijn spullen in een tas. Leverde mijn sleutel in. Ik had nog een maand voor mijzelf totdat ik bij mijn nieuwe liefde in zou trekken.