Het was druk, donker, koopavond, er was een politiecontrole middenop de Dam, en er lag een telefoon op straat die overging.

‘Someone who found this phone’, zeiden wij tegen iemand die ‘Hello who is this?’ vroeg. ‘Ik kom eraan, my friend, waar ben je?’ vroeg de stem in het Engels met een Jamaicaans accent. We maakten onze locatie bekend, ‘naast de rondvaartboten’, en de stem hing op. Lachend bleven we staan, gewoon grappig, zo’n rare situatie. We bekeken elke voorbijganger met belangstelling. Ondertussen onderzochten we het adresboek van de telefoon dat erg weinig nummers bevatte. Een stuk of zeven met als meest opvallende m a m a en mamamoni. Buitenlandse nummers, op een na, die was in Arnhem.

Op de plek waar de telefoon had gelegen, lag ook een trui of een sjaal, zagen we nu pas. ‘Wat is hier eigenlijk gebeurd?’ vroegen we ons ineens af en we bekeken de locatie met andere ogen. Op wie stonden we te wachten? Er was nog altijd een grote politiecontrole op de Dam.

De telefoon ging weer. ‘I can’t reach my friend’, zei de stem. Dat klonk logisch aangezien wij zijn telefoon in bezit hadden. ‘Hij kan nu niet komen, you keep the phone, it is very important for him. He’ll call tomorrow, my friend.’

Even zagen we voor ons hoe we de vreemde telefoon en de onbekende stem mee naar ons vertrouwde huis zouden nemen. Toen legden we de telefoon op een elektriciteitskastje en liepen snel door.