We waren er nerveus van. Daar stonden we dan in aankomsthal 2 met ballonnen voor veel te veel geld op een vertraagd vliegtuig te wachten. We tuurden naar de beeldschermen met informatie over gatewijzigingen en vertragingen. Maakten grappen over andere reizigers. Liepen heen en weer maar niet te ver weg. Het vliegtuig was geland, er was alleen nog geen gate beschikbaar. We draaiden nog maar een rondje, lachten nog eens iemand uit, sloegen met de ballonnen op elkaars hoofd.

Toen ook de gate bekend was, verdrongen we ons voor het raam, drukten onze neuzen ertegenaan, speurden de ruimte af, probeerden bekendheid tussen de vele onbekenden te ontdekken.

Toch nog plotseling een vertrouwd postuur. Ze liep naar het raam, zwaaide, lachte, maakte gebaren die we niet begrepen. Aan beide kanten van de ruit werd een pantomine opgevoerd, gelach zonder geluid, bewegende monden zonder tekst. Ze liep terug naar de bagageband om haar koffers op te vangen en verdween uit beeld. We renden naar de uitgang, voegden ons bij de andere afhalers en hielden onze ogen niet van de schuifdeuren af. Gapen kon niet, ze zou maar net naar buiten komen, na meer dan een jaar en twaalf uur onderweg te zijn geweest.

De deuren gingen open en dicht. Open en dicht. Veel te bruinverbrande mensen kwamen naar buiten, bellende zakenmannen, saaie stellen, kinderen op bagagekarren. Maar steeds onthulden de deuren vreemden en niet haar. Achter ons stond een groepje met muziekinstrumenten om iemand feestelijk te onthalen. Maar ze speelden niet.

We waren gestopt met praten, konden geen interesse in elkaar meer veinzen. Stiekem gaapte er weer iemand. Ik krijg een stijve rug, zei er een. Ik heb zo’n dorst, zei een ander. De ballonnen op stokjes wezen naar de grond. Je kan je bijna niet meer voorstellen dat ze écht komt, verwoordde iemand gedachten van ons allemaal.