Er moest weer eens uitgewaaid worden en dat gebeurt al zolang ik leef op hetzelfde eiland. Aan elke muur die nog overeind staat kleeft wel een herinnering. Het geheugen speelt trouwens rare spelletjes in het bewaren, want wat heeft het voor zin om te onthouden dat iemand van ons in de straat waar we nu lopen 25 jaar geleden een keer heeft overgegeven? Ik bedoel maar, een eiland vol herinneringen waar nog zeer regelmatig nieuwe bijkomen (dat er op een plek een paar honderd meter daarvandaan vorig jaar nog gekotst is, dat hebben we nooit aan iemand verteld).

Het dorp lijkt in niets meer op het dorp dat we ooit hebben leren kennen. Hier heerst het toerisme. Elke winkel is gericht op strandbezoek; schepjes en badkleding in de zomer, mutsen en fleecejacks voor de winter. Vliegers zijn er het hele jaar te koop. Vrijwel de hele straat wordt bezet door horeca, al dan niet versierd met netten, zand en schelpen in glazen waxinehouders, een geschilderde meeuw. Alleen het kerkje waar we dia’s keken over het eiland (‘wat mogen jullie lekker laat opblijven!’) is nog onveranderd.

En de kapster is dezelfde. De kapster die de vader van zijn lange hippie-lokken ontdeed en hem er een permanent voor in de plaats gaf zodat zijn kinderen hem niet meer herkenden. De kapster die vroeger een aapje had. Dat weten we zeker, want er is bewijs van: we staan ermee op de foto. We gaan het rondvragen. ‘Wist jij dat de kapster vroeger een aapje heeft gehad?’ ‘Nee, daar weet ik niks van, echt waar? Vraag het anders eens aan die man op de hoek van de bar, hij zal het nog wel weten.’

Niemand lijkt zich het kappersaapje te herinneren. Maar wij weten wel beter. We kijken naar de plek in de dorpsstraat waar ooit de kapsalon huisde. Op de grond zitten kinderen in een kring. Een meisje draagt een roze shirtje, een andere een witte. Naast hen zit een klein aapje vast aan een touw. Hij heeft zijn rechterarmpje in de lucht.