Verkeerd bezorgde bloemen

dinsdag 16 oktober 2007

‘Wil jij deze bos bloemen bij de buren zetten, jullie hebben toch de sleutel? Ik moet nu weg.’ Ze had de bos aangenomen toen niet alleen de buren maar ook de buren van de buren niet thuis waren geweest, wij dus. Ik zette de bos op het aanrecht. Ons aanrecht. Er zat een kaartje in de bloemen, ‘gefeliciteerd met jullie dochter’.

We hadden de sleutel wel, maar deze avond hoefde ik nou eens niet voor de buurkat te zorgen. En zonder opdracht durfde ik het huis van de buren niet te betreden. Ook niet om een bos bloemen neer te zetten.

Ik dacht na. Moest ik wachten tot ze thuis waren en dan aanbellen? Maar dan had ik niet een zelfgekochte bos bloemen te geven, zoals ik van plan was als moeder en kind thuis waren, maar was ik slechts een doorgeefluik voor een onbekende. En hoe wist ik wanneer ze thuiskwamen? Moest ik dan steeds naar buiten lopen en naar rechts kijken of ik al een auto zag? Daar had ik geen zin in. In elk geval durfde ik écht niet naar binnen, zo had ik al besloten. Maar hoe kwamen de buren nou aan de weet dat ze bloemen hadden die hier stonden?

Ik was niet rustig meer. Dacht dat ik elk moment paraat moest staan al wist ik niet precies waarvoor. Het maakte me bozig. Op de overbuurvrouw die er mooi vanaf kwam met haar ‘ik moet nu weg’, op de buren die er niet waren, en op mijzelf die niet wist hoe om te gaan met zulke doodgewone situaties.

Maar niemand zal er ooit achterkomen dat ik gewone situaties helemaal niet zo gewoon vind. Want morgen bel ik weer aan geef de bloemen door lach en praat ik vraag hoe is het nou en wat een schitterende baby.

5 reacties:

  1. pironik:

    mooi hoe je dit soort situaties vat. ik moet zeggen: ik denk dat ik mij een beetje betrapt voel.

  2. elsje:

    Zo herkenbaar. Vooral ook dat verstoppen. En ik voorspel: morgen bel je aan, met knikkende knieen want het zou maar eens niet uitkomen of dat je de baby wakker belt of ze hebben al visite of hadden eindelijk een moment rust. Arghhh…
    Succes, dus!

  3. Ina:

    Twee keer meegemaakt. Twee keer net als jij gezweten. En twee keer laf en als volgt opgelost: kaartje in de bus met Vanharteenzo en dat er bloemen bij jou op het aanrecht staan jekanzenietweigeren en dat je hopelijkthuisbent.

  4. Ayert:

    Zo ben ik een keer aan bloemen gekomen van De Bovenbuurman (‘Goededag, had jij last van mij? Nou dan moet je dat maar accepteren!’, ja die buurman.)
    Op een dag kreeg hij bloemen, met beterschap erop. Hij was niet thuis, dus kwamen de bloemen bij mij. Ik dacht er niet over de bloemen persoonlijk bij hem af te leveren, dus ik schreef een briefje. Die avond kwam hij aan de deur om ze te bekijken.
    ‘Ja, ik dacht, even kijken van wie ze zijn. O, van m’n werk. Nou houd jij ze maar, wat moet een man nou met bloemen?’
    Toen had ik een KLM-bos. Ik was er erg blij mee, want ik krijg nooit bloemen.

  5. merlijn:

    @allen: Ik mocht ze houden! Ja ik ben laf geweest. Een kaartje in de bus gedaan met ‘laat even weten wanneer jullie er zijn’ en daar niks op gehoord. Vandaag een smsje naar buurvrouwlief met hoewissetenerstaannogbloemen en jawel. Ik mag ze houden. Nadat ze wel een paar dagen in de gangkast hebben gestaan. Volgende week een heus bezoekje, nu zou ik de baby alleen maar aansteken met mijn verkouden hoofd.

Plaats een reactie