Ik maak er geen gewoonte van, maar voor deze ene keer wil ik wel voldoen aan het ‘op veler verzoek‘. Dat ‘veler’ neem ik met een korreltje zout, maar ach, gebruiken we niet allemaal zout in het leven, strooien het soms zelfs in wonden?

Het is waar, al eerder is de pop met roest in haar ogen opgedoken in mijn schrijfsels. Internet bestond nog niet, we schrijven tijden van papier. Ook toen al besefte ik dat een plastic ding, hoe waardeloos en doods op zichzelf, een leven met zich meedraagt. Het gemakkelijkste is nu om enigszins cynisch te zijn. Puberteit, hahaha, en o wat vonden we onszelf belangrijk, wat zijn we blij dat die tijden voorbij zijn. Maar waarom kiezen voor de gemakkelijke weg?

Dertien

Mijn pop heeft roest in haar ogen
haar mond is slechts een vale streep
haar haar is nu
een veilige plaats voor ongedierte
ze staart strak
voor zich uit.

Mijn laatste blik op haar kan ik nooit vergeten
verdwenen is ook mijn
wat-kan-mij-het-schelen-blik.

Voor de oplettende lezer: je hebt gelijk. Die laatste blik vond helemaal niet zoveel jaar geleden terug, maar vorige week. Wist ik veel dat dingen in dozen stoppen iets anders was dan weggooien.