Ze waren er allemaal. Of: we waren er allemaal. We zien elkaar alleen op bruiloften, wat niet heel regelmatig is. Zo af en toe krijgt een van ons het idee om elkaar weer te ontmoeten en dan wordt er een bruiloftsfeestje georganiseerd. Ook al zien we elkaar niet vaak, we liggen elkaar wel. Dat had net zo goed niet zo hoeven zijn. Dat we neven en nichten zijn betekent niks. Er lopen ook kinderen rond, een jongetje maakt foto’s. Ooit kende ik hem, toen hij drie jaar was. Maar nu hij acht is, kent hij mij niet meer, en ik hem niet.

‘Wil jij kinderen?’ vraagt iemand die niet familie is maar die mijn zijde niet verlaat. Ik ken hem niet, hij doet iets bij de PvdA zegt hij. Hij lijkt er trots op. Mijn antwoord gaat hem niks aan en daarom zeg ik maar ja. Misschien.

‘Nog bier?’ vraagt iemand die wel familie is en mijn nicht die vroeger tientallen vlechtjes in haar haar droeg. Ze was toen een jaar of twaalf. Ik kijk naar het flesje in mijn hand. Ik drink niet snel genoeg want mijn hand verwarmt de inhoud. ‘Ik wil wel een nieuwe koude’, antwoord ik en even later zie ik mijzelf het warme flesje met afgescheurd etiket op de bar zetten.

‘We leven allang in een multiculturele samenleving, dat schijnt niet iedereen te begrijpen’, zegt iemand die ik ken van televisie en die getrouwd is met mijn nicht. ‘Hoe moet ik jou noemen, is daar een woord voor?’ vraag ik aan hem. ‘Schoonneef’, oppert hij, maar we vinden het allebei een gek woord. ‘Maar jij bent getrouwd met een Nederlandse vrouw en ik heb ook een Nederlander, doen we dan iets fout?’

De jongen die iets bij de PvdA doet en af en toe opiniestukken schrijft, duikt weer op. Hij wil mijn aandacht weer. Ik vertel dat ik vandaag gezien heb hoe ik eruit zou zien als ik een aap was geweest. Op een website kan je een foto van jezelf uploaden die getransformeerd wordt tot aap, bejaarde of Aziaat. Ik was nog steeds best een leuk aapje, zei ik. ‘Alleen mijn haar was nog hetzelfde: lang met een speldje erin en dat stond wat raar bij een aap.’ Hij wil nu ook weten hoe hijzelf eruitziet als aap maar ik weet de naam van de website niet meer.

Plotseling blijkt de klok sneller zijn gaan lopen en moeten we weg, en vlug ook. Als Assepoester die bang is in haar ouwe kloffie gezien te worden, nemen we snelsnel afscheid van iedereen en horen we onszelf zeggen dat wij wel een datum prikken voor een volgende ontmoeting. We springen op de fiets en racen door de nachtelijke motregen naar het station. ‘Leuk was het he?’ zegt iemand die mijn zusje is en die nu de laatste trein moet halen.