‘l Enfer c’est les autres
maandag 6 augustus 2007Eerst was er Texel en een week later was er Vlieland. Dat was geluk, tevredenheid. En ook al ben ik nergens tevredener dan op de waddeneilanden, de tocht gaat over enkele dagen verder. Of zij begint pas, want nu moeten er meerdere landsgrenzen gepasseerd worden.
Ik probeer tussen de regels door te lezen in de Lonely Planet. Hoe dramatic is een sight als de LP dit stelt? Als een plaats crowded is, wordt er dan ‘hordes mensen’ bedoeld? Hoe erg kan een stad not worth visiting zijn? Dat een plaatsje authentiek en niet toeristisch is, kan bij voorbaat al niet waar zijn. Eenzaam is de planeet nergens als je die aan de hand van de LP bereist.
Maar zoek ik die eenzaamheid dan? Het stadsleven heeft me nog geen misantroop gemaakt. Zeker kan ik een hartgrondige hekel aan mensen hebben, bijvoorbeeld als ze midden op de weg stil gaan staan als ik net aan kom fietsen. Ook om mindere redenen kan men mijn afkeer opwekken. Ik geef direct toe dat de oorzaak ervan in vele gevallen nergens op gebaseerd is en dat ik zelf als enige schuld heb aan dat gevoel.
Maar als er zeelucht in de buurt is, een haven, de geur van een naaldbomenbos of van heide, dan kan ik heel goed leven met mezelf en de anderen. Dan hoeft er boven die zee niet eens ook nog een zon onder te gaan, want dat gebeurt toch wel.