Ik wist het echt niet. Als ik het vantevoren had geweten, zou ik er drie keer over hebben nagedacht en het stukje hoogstwaarschijnlijk anders hebben geschreven. Zo’n creatieve geest had ik op dat moment nou ook weer niet. Totaal niet zelfs. Gewoon, het moest grappig zijn, niet diepzinnig, beetje flauw. En daar was ik aardig in geslaagd vond ik zelf. Maar wist ik veel dat het opgevat zou worden als een bekritisering, een aanval op degene die het stukje toevallig onder ogen kwam?

Ik schrijf zo min mogelijk over anderen en voornamelijk over mijzelf. En als ik wél iets over een ander schrijf, zegt dat meer over mij dan over die persoon. Mijn allerlaatste bedoeling was dus om een echt iemand te beschrijven. Niet interessant genoeg. Toch herkende iemand zich in het fictieve, grappig bedoelde tekstje. Voelde ik me, hoewel de grote onschuld zelve, toch geroepen er iets over te zeggen. Dat ik dat er zeker niet mee bedoeld had, en wat jammer dat het zo verkeerd is opgevat. ‘Zullen we er morgen maar op drinken?’

Hoeveel meer mensen in mijn omgeving heb ik onbewust ooit beledigd? Msschien door een formulering die ikzelf alleen maar mooi vond, maar die kwetsend opgevat kon worden? En over wie zegt dat wat?

‘You’re so vain, you probably think this song is about you…Don’t you?’