‘Schrijf alleen op wat je kan zien, en niet wat het personage denkt. Denken moet blijken uit uiterlijkheden, een handeling, een niet reageren, verzin maar wat.’

Voor een mijmerlijn is dat even omschakelen. Ik maak een scene, meer dan een zelfs, een stuk of vijftien moeten het worden. Ineens kijk ik anders naar situaties om mij heen. Kan ik het gebruiken? Mooi beeld? Wat zegt het? Verplicht de wereld observeren, hoe leuk is dat!

Vroeger schreef ik in vriendjesenvriendinnetjesboekjes bij Wat wil ik later worden soms ‘politie te paard’ (alleen vanwege dat paard), soms ‘schrijfster’ (al dan niet met de toevoeging ‘over dieren’), en aan mijn eerste dagboek toen ik nét aan elkaar kon schrijven heb ik een keer opgebiecht dat ik later ‘hippie’ wilde worden, al wist ik niet precies wat dat was. Maar ook heb ik een keer regisseur opgeschreven als toekomstig beroep.

Wist ik veel dat maar zeer weinigen, noem ze gerust the happy few, echt worden wat ze ooit voorspelden of hoopten in dagboeken en vriendschapsboekjes. Dat wat ik nu ben geworden, daar was toen nog niet eens een woord voor bedacht. Maar laat het hiermee niet afgelopen zijn, elk later wordt vervangen door een nieuw later en inmiddels heb ik iets meer invloed op mijn later dan toen ik acht was.

Ik schrijf mijn eigen scenario wel, en zo mix ik toch wat jeugdige toekomstdromen met het heden.