Het is geen aardige man. Sterker nog: het is een zeer onaardige man. Maar dat nemen we voor lief, want hij weet wat echte koffie is, geeft er glaasjes water bij, en ook weet hij dat je mozzarella hebt, maar ook mozzarella. Bovendien vraagt hij er niet veel voor. Om díe koffie en om díe mozzarella zitten we er. Het is een piepklein zaakje met maar een paar zitplekken. Het ruikt er lekker. Er staan pakken verse koffie, espressoapparaten, en de menukaart is zo Italiaans als het maar kan. De onaardige man die zo goed koffie zetten kan, is ook een Italiaan.

Buiten zit niemand. We zitten naast elkaar en hebben zo elk een tafeltje voor ons neus staan. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. ‘Jullie nemen nu plek voor vier personen in bezet en jullie zijn maar met z’n tweeen dus iemand moet een stoel opschuiven.’ Beduusd schuif ik op.

Er verschijnt een buitenlands stel met een baby in een wagen. Toeristen die alle tijd van de wereld hebben. Ze doen er lang over een plek uit te kiezen. Ook al is er plek zat, ze kunnen maar niet beslissen waar en hoe ze het beste kunnen zitten. Er komt een stoel van een ander tafeltje bij en dan willen ze toch weer een ander tafeltje. Het ziet er omslachtig uit. De baby wordt uit de wagen gepeuterd en op een stoel geplant.

Ik loop naar binnen om te betalen. Daar staat de vrouw met in haar hand een babymaaltje dat opgewarmd moet worden in de magnetron. Ondertussen pakt haar andere hand de menukaart. Ik bewonder haar moed. De baas zucht. ‘Nee.’ Zegt hij. Simpelweg nee. ‘Ik heb een kleine zaak. Jullie nemen ook al een tafel voor vier in beslag, dit soort dingen kan ik er gewoon niet bij hebben. Verderop is een terras met veel meer tafels.’ Hij knikt in de richting van buiten en laat zijn handpalmen zien. Het duurt even voor het begrip bij de vrouw binnenkomt. Zo ongewenst was ze nooit. Ze legt de menukaart neer en doet het deksel weer op het babypotje. ‘Ik begrijp het’, zegt ze dan. De baby wordt weer in het wagentje gehesen en ze gaan verder met hun vakantie.