Te laat
vrijdag 1 juni 2007Zijn we te laat voor de begrafenis omdat we de dood proberen te ontkennen? Of om de nare, stijve, afstandelijke kerkdienst te ontlopen? Of omdat we direct al in de file terechtkomen en daarna in een aantal omleidingen, waardoor we de weg niet meer weten en elke afslag missen die we vervolgens moeten hebben?
Maar de laatsten zullen de eersten zijn en op de begraafplaats zelf zijn we toch mooi als eersten gearriveerd. Ik zie het graf in de verte al liggen door de berg zand ernaast. Ik kijk erin, verbaas me erover hoe ondiep zo’n graf is. Misschien maar anderhalve meter diep, of nog niet eens. Later een stoet, twee rijen dik, mensen die een blik op het graf willen werpen.
Ondertussen – Hier rust onze lieve tante Mina, sterretje 20 maart 1893 kruisje 20 maart 1993 – Precies honderd jaar? Hoe doe je zoiets. De aanwezigen zeggen samen een gebed op en al kende ik de woorden, ik kan ze niet uitspreken, en dan: ‘Bedankt dat u hebt gekozen om gebruik te maken van onze uitvaartsdienst’. Ik moet denken aan Amerikaanse, veel te blije telefonistes: ‘Thank you for choosing…’
Enkelen eisen verdriet op door opvallend te huilen. Anderen proberen met geweld tranen los te weken met handdrukken die langer duren dan nodig, met hun ‘heel veel sterktes’. Zij huilt niet. ‘Ik weet niet hoe ik me moet voelen, ik ben nog nooit alleen geweest.’
De terugreis duurt anderhalfuur in plaats van de drie op de heenweg. Onderweg veel natte, dode dieren langs de kant van de weg. Rode, prikkende ogen door de ongunstige hooikoortsvoorspellingen.
2 juni 2007, 22:19 uur
Geen die het mensenhart begrijpt.
De mei was in de bloesembomen
toen mij de liefste werd ontnomen.
Geen die het mensenhart begrijpt:
de tranen wilden mij niet komen.
Geen die het mensenhart begrijpt:
het weer had ’s nachts zijn keer genomen,
ik zag de wereld wit berijpt.
En ik liet vrij mijn tranen stromen.
Geen die het mensenhart begrijpt.
Ida Gerhard
5 juni 2007, 21:10 uur
Soms begrijp ik lezers niet. Als ik niets te melden heb en alleen moet glimachen, reageren er velen en als mij iets in het hoofd blijft rondzweven blijven reacties uit.
Het gedicht van Ida Gerhardt is wel mooi, maar het geeft niet weer wat mij echt bezighoudt in dit stukje Dat is: ‘Ik weet niet hoe ik me moet voelen, ik ben nog nooit alleen geweest.’
Ik ben ook nog nooit alleen geweest, wie eigenlijk wel? Maar het zal wel gaan over je alleen voelen, je alleen gelaten voelen, over missen en de pijn die missen doet.
Een intrigerend stukje dus. Het doet me denken aan het meerkoetje.
5 juni 2007, 21:48 uur
@DW dat komt door het medium, denk ik. Een weblog nodigt i.h.a. meer uit tot luchtige, snelle reacties dan tot een gedicht of (het delen) een diepere gedachte, hoe mooi ook. Of dat is simpelweg de keuze van de lezer. Ik kies er ook niet altijd voor mijn gedachten te delen.
Zo vraag ik mij bijvoorbeeld nog steeds af of Mijmerlijn dit meent: ‘Enkelen eisen verdriet op door opvallend te huilen. Anderen proberen met geweld tranen los te weken met handdrukken die langer duren dan nodig, met hun ‘heel veel sterktes’.’, of dat zij dit alleen maar mooi vond passen in het stukje.
6 juni 2007, 9:53 uur
@Famenne: Ergens meen ik dat zeer zeker, hoe oprecht al dat verdriet vast ook is, in mij roept het ergens afkeer op. Wat je waarschijnlijk op veel verschillende manieren kan interpreteren of uitleggen.
6 juni 2007, 9:56 uur
Met de bijnaam Kraantje Lek ben ik zo iemand bij wie de tranen makkelijk komen, of eigenlijk, bij wie dat niet te stoppen is. Ik kan me wel voorstellen dat het voor anderen ongemakkelijk kan zijn of zelf afkeer kan oproepen. Weet dan dat het geen aandachttrekkerij is…
9 juni 2007, 0:23 uur
Elsje, wees blij met je tranen, want het schijnt heel gezond te zijn…. Misschien krijgen de niet-huilers eerder hooikoorts.
9 juni 2007, 17:53 uur
hoi, even reageren op het stukje “Te laat”.
Mijn tranen heb ik er niet uitgeperst die dag, ze kwamen spontaan.
En nee, zij is nog nooit alleen geweest, zij tweeën waren een twee-eenheid, waarvan 1 helft nu definitief verdwenen is…in het niets……Bij haar komen de tranen nog, maar niet in het openbaar….in de stilte van het alleenzijn.
Liefs uit het Noorden