‘Glas is breekbaar’, zei ik in mijn speech, die ik samen met zuster op vrijdagavond moest houden. Het was een zeer voor de hand liggende opmerking; de speech was namelijk gewijd aan een Britse glaskunstenaar. Wat moest ik verder over glas zeggen? Ik had eigenlijk geen idee. Ik maakte nog wat vergelijkingen met de wereld om ons heen (ook breekbaar) en het verband met de andere kunstenaar die exposeerde: kleurrijk.

Toen kwam de grap: als bedankje kregen wij een glazen schaal aangeboden van de glaskunstenaar. Hij liep op ons af, verstapte zich en liet de schaal in stukken op de vloer vallen. ‘Oooooohhh’, deden de aanwezigen. Gelukkig waren wij beter voorbereid: ‘Hierbij verklaar ik de expositie voor geopend!’

Daarna was het praten, wijn drinken (we hadden stiekem toch best tegen onze speech opgekeken), en een worst/kaasplankje. Enkele van de aanwezigen bekeken de uitgestalde glasobjecten en schilderijen van dichtbij. Anderen, voornamelijk van het vrouwelijk geslacht, renden direct op de kettingen af die de glaskunstenaar te koop had aangeboden. Weer anderen hadden genoeg aan de wijn en de kaasblokjes. Een verwarde man in een rolstoel, voortgeduwd door zijn vrouw die zo te zien al jaren genoeg had van dat duwen, sprak iedereen in het Engels aan.

Er verzamelde zich een groepje mensen om een van de pilaren met glasobjecten. Het object was geen gespreksonderwerp meer, er werd overgegaan op het leven, het leven hier in deze omgeving en in het algemeen. Van een afstandje bekeken we de galerieruimte en dronken van onze wijn, net ontsnapt aan de verwarde rolstoelman die we maar niet duidelijk konden maken dat wij zelf geen glaskunstenaars waren.

Toen was er gerinkel. Men schrok op. Keek verward naar de plek van de pilaar. Wij lachten wat en vertrouwden op weer een grapje van de glaskunstenaar. Die keek de situatie rustig aan en leek zich niet druk te maken, hoewel hij even daarvoor nog over een scheppingsproces van acht uur had gesproken. Consternatie. Men keek elkaar beschuldigend aan, deed ondertussen zelf snel een paar passen achteruit, alsof hij daar al die tijd gestaan had, ver buiten bereik van het glasobject.

Er kwam een ordinair stoffer en blik tevoorschijn waar geen design ooit vat op had gekregen. Maar het deed zijn werk en stofte de scherven op het blik. De glaskunstenaar pakte de overblijfselen van zijn object van acht uur op. ‘Is dit vaker gebeurd?’ wilde een van de bezoekers weten. De glaskunstenaar dacht lange tijd na. ‘In ieder geval een keer in Nederland, en verder…’ hij bleef lang stil. ‘Nee, dit was de enige keer.’