Ooit wilde ik een schipper. Het leek zo ideaal: wekenlang zou hij Op Zee zijn en ondertussen zou ik een eigen huis hebben en een eigen leven leiden. Als Schipper dan terugkeerde van zijn verre reizen zou ik dansend op de kade staan om mijn liefde, warrig blond haar en uiteraard een schipperstrui aan, weer in de armen te sluiten. Samen zouden we een paar mooie weken vol passie beleven, totdat ik genoeg van hem had en hem lachend weer uit zou zwaaien op de kade.

Een tijdlang zwierf ik door havens om mijn schipper te vinden. Ik was bang dat hij mij niet zou herkennen, want zagen schippersvrouwen er wel uit zoals ik? Straks werd ik aangezien voor een stads trutje, of erger nog, voor een schippersgroupie. ’s Avonds ging ik naar shantikoren en bezong de romantiek en gevaren van het zeeleven. De shanti-zangers waren helaas allen nep-schippers en speelden maar dat ze ervaring hadden op de grote vaart. In werkelijkheid waren ze bankmedewerker, of vuilnisman.

Het ging anders. Ik werd verliefd op een niet-schipper. Wat was ik blij dat hij elke dag om zes uur weer voor mijn neus stond, ik moest er niet aan denken om hem tijdenlang te missen. ‘Ga je nooit meer weg?’ vraag ik hem, ‘ook niet om schipper te worden?’ Dan stelt hij mij gerust en belooft mij mee te nemen als het verlangen naar zee hem op een dag teveel zal worden. Om mij een plezier te doen trekt hij af en toe een blauwe schipperstrui aan en ik fantaseer de ruwe handen en de geur van zout erbij.