Er was een groot terras, er was een weids uitzicht over het IJ, en er was wij. Er was geen ongemak, er waren geen stiltes, of overpeinzende stiltes op de juiste tijd, en er was jaren bijpraten. Ondertussen gaven we elkaar herinneringen terug.

Waren we veranderd? Wat ouder, misschien wat wijzer, misschien wat zelfverzekerder. Er waren nu andere dingen om over na te denken dan school, muziek en uitgaan. Maar veranderd? Ik vond van niet. We lachten om dezelfde grappen, vonden vroeger terug, wisten weer waarom.

Het werd donker. De riviercruise onder Duitse vlag draaide vlak voor ons terras en iemand zwaaide.