Ik laat mijn route naar huis vaak leiden door het stoplicht: staat het op rood, dan ga ik rechtsaf, staat het op groen, dan ga ik rechtdoor. Maar rechtdoor is leuker en ik smokkel vaak. Dan wacht ik wel even voor rood, zo’n haast heb ik nou ook weer niet. Er staan ook twee jongens met een fiets. De ene jongen is van de bagagedrager gesprongen en ze staan gezellig keuvelend bij het rode licht te wachten. Ze kijken langs mij heen naar wat achter ons ligt. Er moet daar iets heel bijzonders te zien zijn. Ze wijzen en zeggen ‘wauw’. Omdraaien wil ik niet, want dat zou betekenen dat ik mee sta te luisteren. Maar dan zegt een van de jongens dat ik ook om moet kijken. ‘You should definitely turn around’, zegt hij letterlijk.

Het is de eerste lentedag en daar word ik altijd wel blij van. Ik hoef mijn lichten niet meer aan op de fiets als ik na sporten naar huis rijd, ik hoef geen praatje meer klaar te hebben voor een agent dat de batterijen echt net op zijn in plaats van al wekenlang en ik heb de lichtjes toch aan mijn tas geklikt dus mijn goede wil is wel getoond dacht ik zo.

Ik draai me gehoorzaam om. En ik had alles verwacht, maar niet dit: twee jongens die staan te genieten van de ondergaande zon, een roodgekleurde hemel boven een gebouw in steigers.