We stappen het kleinste theatertje van Amsterdam binnen en het is alsof we een andere wereld, een ander tijdperk betreden. Parijs in de jaren dertig. Grote glas-in-lood-ramen achter het podium zodat de artiesten in een opvallend lichtdecor staan. Een vleugel, een liedjeszinger. Hij zingt liedjes die al jaren bekend zijn en nog altijd hun kracht hebben behouden, en zelfgeschreven liedjes. Liedjes over de liefde, over trouw en ontrouw, over blij en verdrietig, over kwaad zijn op een ander of op jezelf.

Het theatertje heeft geen ramen waardoor het voelt tijdelijk in een cocon te zitten. Ik wil er nooit meer weg. Dit hier, wij, zij, het klopt zo goed allemaal. Stop de klok en laat dit moment ons gevangen houden.

Buiten is het koud en nat hebben mensen ruzie beloven tegelijk eeuwige trouw scheiden altijd weer kiezen voor zichzelf of het onbekende en hoe hebben wij ooit daarin kunnen geloven zeggen ze wat waren we jong en naief –

Ik wil wegrennen verliefd worden me wentelen in het sentiment mijn geliefde zeggen lief lief lief geloven dat het voor altijd zal zijn nooit meer naar buiten hoeven nooit meer mag ik

heel even leven in een illusie.