Vanaf waar ik zit -zes hoog, met uitzicht over veel daken- zie ik ineens een houten tuinhuisje. Het houten huisje staat bovenop een ander huis. Het is grijs en triest buiten, alles ziet er hetzelfde uit en daarom valt het houten huisje des te meer op. Het huisje heeft nog geen grijze buitenkleur aangenomen maar straalt geel, bruin, houtkleur uit.

Heb ik dit huisje altijd over het hoofd gezien? Dat lijkt me vreemd. Ik ga ineens twijfelen aan mijn dagelijkse uitzicht. Kan iets je nooit opvallen en op een goede dag, als de omstandigheden daar zijn, ineens wel? Hoezeer wordt mijn zicht bepaald door wat ik denk te zien? Na raadpleging van een kamergenoot concluderen we dat het huisje net gebouwd moet zijn. Toch blijf ik mijn geheugenzicht niet vertrouwen.

Dit is wat ik vanmorgen bewust zag: een moeder met een kind, wachtend op de tram. Plotseling haalt ze zenuwachtig haar telefoon uit haar tas en kijkt ernaar. ‘Hè hoe kan dat nou?’ mompelt ze. Ze richt zich tegen haar kind: ‘Echt heel gek, ik hoorde de telefoon niet overgaan maar er is wel gebeld…’ Het kind houdt wijselijk haar mond. Nog steeds in verwarring bergt de moeder haar telefoon weer op.

Er zit ook een oma in de tramhalte met wat waarschijnlijk haar kleinkind is. Het kind zit in een wagen. De oma rookt shag. Ze praat met het kind over iemand bij wie het gespeeld heeft. Ze gooit haar peuk in een plas op de trambaan. Als de tram er is, zie ik de oma en het kind nergens meer. Ze stappen de tram niet in, ze zijn ineens helemaal verdwenen.Â

Eigenlijk weet ik niet wat ik wel en niet zie.