Hoe gaat het met je?
maandag 19 februari 2007Wat moet je zeggen als iemand die je niet goed kent, vraagt hoe het met je gaat? Jij kent de iemand niet goed, de iemand kent jou niet goed. ‘En hoe gaat het nou met jóu?’ vraagt hij. Met andere woorden: geen prietpraat meer over werk of over andere onbelangrijke zaken zoals de vieze koffie uit het koffieapparaat. Nee, nu ben jij aan de beurt.
Er gaan duizenden dingen door mijn hoofd. Moet ik zeggen dat ik me de laatste tijd meer en meer zorgen maak over opduikende grijze haren? Dat ik bang ben voor het moment dat eruittrekken niet meer gaat omdat ik dan geen haar meer overhoud? Dat ik bang ben voor het eeuwig moeten verven van mijn haar? Meer in het algemeen: dat ik bang ben om oud te worden? Moet ik zeggen dat ik vaak denk dat ik niks kan, niks echt goed kan? Dat ik wel eens een hele dag helemaal niets doe om maar niet geconfronteerd te worden met mijn niks kunnen?
Of moet ik iets oppervlakkigers antwoorden en zeggen hoe gelukkig ik word van heel veel dingen: met wie en waar ik woon. Van lopen door een vreemde stad. Van het gewicht van vijf kilo kat op schoot. Van het kijken naar voorbijvarende schepen. Van de geur van lente na een miezerige winter. Van mijn vrienden. Van een nieuw kledingstuk.
Want echt, zo oppervlakkig ben ik.
Of kan dit alles volstaan met ‘Goed. Best wel rustig eigenlijk’.
20 februari 2007, 12:36 uur
Ja, volgens mij vinden veel mensen het nog steeds ongepast als je een eerlijk antwoord geeft…
20 februari 2007, 17:58 uur
Ik hoop altijd maar dat men vraagt: Alles goed?
Al jaren roep ik dan “Nou, alles? Da’s wel een hoop, hoor! Haha.” En dan ben ik alweer doorgelopen.
20 februari 2007, 22:57 uur
‘Wil je dat écht weten?’ zeg ik met een schalks lachje… schrikt ook de meesten goed af. Want je ziel en zaligheid op tafel gooien voor iemand die jou niet kent en bovendien de brutaliteit heeft te veronderstellen dat hij/zij dat van jou kan vragen gaat Elsje toch wel meer dan een paar bruggen te ver.
21 februari 2007, 0:40 uur
Ja precies!
Lui die zeggen ‘ alles goed’ terwijl je zijn naam niet weet. Want het zijn meestal jongens. Ik probeer er zelf wel altijd op te letten bij mensen die ik niet zo goed ken maar wel al 100 keer heb gezien omdat ze in de stad wonen waar jij ook woont. ” Hoi” zeg ik dan. En daar blijft het dan bij.
23 februari 2007, 10:43 uur
de voorbeelden die je geeft van “oppervlakkigheid” getuigen van diepte.
De fundamenten van de “gewone” dingen en ervaringen blootleggen; dat is pas graven. Dat doe je ook met deze weblogstukjes.
Oppervlakkigen beleven niet zoveel aan het gewone leven.
Die hebben “grote dingen”noduig, zoals…
noem maar op
een reis naar de maan en een ketting van goud gegraven in de binnenlanden van brazilie, zoiets..
23 februari 2007, 12:05 uur
Dat zegt Maria prachtig en zo is het maar net,
dat jij niet oppervlakkig bent, lijntje, hoef ik je toch niet uit te leggen!