Op donderdag was het aanwezige gezelschap een zeer getrouwe afspiegeling van zoveel jaar geleden. Als gespreksonderwerp hadden we het over toen. ‘Zie je die nog wel eens?’ ‘Hoe is het daarmee?’ Maar we kenden alleen elkaar nog. Even studeerden we weer, verlangden terug naar wat pas achteraf zo’n mooie tijd bleek.

Op vrijdag was het voornamelijk het heden dat alle tijd in beslag nam. Het was veel sporten, intensief bezig zijn waardoor de gedachtestroom tijdelijk een halt werd toegeroepen. Het werd zo een staat van zijn. Alleen maar: voldaan zijn, moe zijn, willen slapen.

Op zaterdag vond de toekomst plaats. In een onbekende stad op bezoek in een voormalig winkelpand. Een klein meisje dat op sokken voor het huis staat en de hond die de straat op is gelopen terug probeert te roepen. Boris heet de hond; ‘Borens kom terug!’ roept het meisje. Binnen valt de inhoud van een flesje Grolsch over de vloer doordat kind noch hond zich bekommert om flesjes op de vloer die om zouden kunnen vallen.

Nadien tevredenheid in alle drie de categorieen. Maar ook veel spierpijn.