In de brievenbus zat mijn nieuwe leven. Het kwam in de gedaante van enveloppen. In die enveloppen zaten brieven met informatie, speciaal aan mij gericht: want mijn naam, en mijn adres. Dat moest ik haast wel zijn. Ze vonden me niet geheel uit het niets. Ook dit cliché is waar: je moet eerst zaaien voor je kan oogsten. Een paar keer een adres achterlaten op een website bijvoorbeeld, met ‘stuur mij informatie over…’ En dan bedoel ik wel een echt woonadres en geen e-mailadres. Dat heb ik inmiddels al zo vaak ergens achtergelaten dat ik van host moet gaan veranderen. Maar post thuis, in mijn eigen straat, in mijn eigen brievenbus, met mijn eigen naam erop…pas dan wordt bestaan een realiteit.

De enveloppen bevatten niet alleen bedrukte vellen papier zonder enige vorm van leven, ze zetten mij ook nog eens ergens toe aan in de vorm van de gebiedende wijs. Vul dit in, stuur dat op. Het oogsten gaat nog wel even duren, want het nieuwe leven is nog lang niet begonnen. Gelukkig niet. Stel je voor dat ik ineens tevreden moest zijn. De saaiheid zou ervan afspatten.

Ik ga dus maar aan de slag. Een beetje nieuw leven schreeuwt om actie.