Ik ben weer eens terug in Vroeger. De inrichting is veranderd, maar de locatie is exact dezelfde. Ondanks de grote verbouwing (meer zalen, dus groter en professioneler, dus met de tijd meegegaan) zijn er plekken waar de sfeer van toen is blijven hangen. De tijd die voorbij is, is hier gebleven.

Natuurlijk klinkt het hallohoegaathtet watdoejetegenwoordig. In drie zinnen praten we ons leven bij, alsof een leven op slechts drie pijlers steunt; hoeishetmet werk? huis? relatie? Goed, goed en goed, en bij jou? De vragen en antwoorden geven niets bloot, geven geen informatie. De herinnering voert een eigen gesprek. Ineens heet verleden Vroeger. Zijn er jaren voorbij gegaan.

Maar het is erg gezellig in vroeger, ik kan niet anders zeggen. We lachen, we dansen, zelfs de muziek lijkt onveranderd. Wat dacht ik, toen ‘tien jaar later’ nog een onbekende en o zo verre toekomst betekende? Niet dit. Alles zou anders zijn en ik volwassen. Misschien dat ik zelfs dacht: echt iemand anders. Maar ik had nooit kunnen denken dat tien jaar, meer dan tien jaar, net zo goed een halfjaar kan zijn. En dat ik nog steeds ik ben. De ik drinkt te veel en laat de laatste trein voor wat ‘ie is: als tien jaar niets meer is, wat stelt 01:17 uur dan nog voor?

Hoe volwassen: ik heb een eigen huis. En een heel mooie groene hoekbank. De zon schijnt door de ramen en ik kijk naar mijn handen, in dit licht witter dan wit. Elk vlekje, elk haartje zie ik. Ik denk aan de handen van mijn moeder, aan de handen van mijn grootmoeder.