Ok, misschien is het glas overstroomd. Of gebroken. Of was het een pint en geen borrelglaasje, wie zal het zeggen. In elk geval, gisterochtend bij schrijven zat de storm er nog lekker in, zoveel is zeker. We mochten eerder naar huis van het werk, we voelden ons kinderen met ijsvrij. We lachten naar elkaar op straat als we langs elkaar heen waaiden; ‘leuk he!’. Ik waaide de tram in. Ook al was het druk, niemand leek geirriteerd zoals normaal het geval zou zijn geweest. ‘Wilt u zitten? Ik moet er toch zo uit’ (nee, niet tegen mij). Eindelijk zag ik mijn huis weer eens met daglicht. Ik deed geen tv, geen radio aan, het was heerlijk rustig. ‘S avonds ging ik eten bij een vriendin.

Toen belde de moeder. Waar ben je. Ga niet weg, blijf thuis, en ik meen het. Kijk maar naar de televisie. Ik sprak wat geruststellende woorden, ging rustig door met wat ik aan het doen was, en deed daarna toch maar een keer de tv aan. En daar stormde het overal. Ik kon geen net zonder stormachtig verslag meer vinden. Ik zag een man de gracht in waaien, bomen op auto’s vallen, mensen zich vastgrijpen aan lantaarnpalen. En vooral veel wapperende haren. Het zag er heel spannend uit. Ook van de tv moest ik thuisblijven. Nog twijfelde ik. Was minder vastberaden de storm aan me voorbij te laten gaan. Ineens wilde ik meedoen. Ook zeggen ‘ik kom niet want ik moet binnenblijven van de storm’. Ik wilde er bijhoren.

Maar eenmaal thuisgebleven was er niks aan; wel de storm op tv zien maar er geheel en al buiten staan. Alleen de mensen in de opvangcentra die gestrand waren, dat was wel leuk om vanuit de huiskamer te zien. Ik had ook van a naar b willen gaan. Had ook buiten angstig naar boven willen kijken om vallende bomen te ontwijken. Had ook willen lachen naar mijn medewaaiers zo van huuuu wat eng!

Om elf uur besloot ik toch even te gaan waaien. Maar toen was er alleen nog maar gewoon harde wind.