De man dirigeerde zijn familie de trein in. Ik zat in een krap vierzitje in de hal waar je eigenlijk niet eens met z’n vieren kon zitten. Hij ging met zijn rug naar mij toe staan en riep zijn familie. ‘Kom op, hier zijn vier zitplaatsen, pa, schiet op’. De familie schuifelde dichterbij. Tegenover mij nam pa en wat waarschijnlijk zijn schoondochter was plaats. Het zoontje ging in z’n eentje aan de andere kant van het gangetje zitten. Vader zelf kwam naast mij zitten.

‘Geef die kauwgum maar terug, pa, dat lusten kinderen helemaal niet, dat is veel te sterk voor ze’. De opa nam de kauwgum gehoorzaam terug. Toen bood hij mij het kauwgumpje aan. ‘Tja, als ik het toch niet aan kinderen mag geven’. ‘Gelukkig ben ik al volwassen’, zei ik en nam het kauwgumpje aan.

Om een gezellig gesprek met zijn vader te beginnen zei de man ‘dat wordt nog wat voor je, pa, als straks alles verandert met de spoorwegen. Dan heb je een soort creditcard nodig, net als nu in Londen in de ondergrondse, de subway’, vertaalde hij wijs. ‘Nee, daar snap ik vast niets van’, gaf opa toe. ‘Ik kan trouwens ook niet meer met een telefoonkaart betalen in de telefooncel op het station, kijk’, hij wilde de kaart uit zijn zak halen. ‘Nee laat maar pa, dat hoef je niet te laten zien, ik snap het heus wel’. Opa probeerde zijn verhaal af te maken. ‘Met een kreeditkaart lukte het ook niet’. ‘Creditcard’, zei de vader. Hij boog zich naar zijn snoep etende zoontje: ‘wil je die smakfabriek even uitzetten’.

Opa keek naar buiten, maar omdat het donker was, zag hij alleen mijn weerspiegeling in het raam. ‘Annet was er trouwens ook niet’. ‘Annet en Erwin’, vulde de vader aan. ‘Nee, Annet’. ‘Ja, jij zou het wel prima vinden als de partners van de vrouwen nooit meekomen he!’ Opa grinnikte.

‘Jules’, sprak de vader nu zijn zoontje aan, wil jij straks wel bij Opa Jopie logeren?’ Hij lachte, want dit was zomaar een spontaan grapje van hem, het zoontje ging immers gewoon met hem mee naar huis. ‘Nee’, zei Jules, ‘ik heb geen pyjama mee’. ‘Opa Jopie heeft vast wel een pyjama voor je te leen. Een nachthemd’, verbeterde hij zichzelf. ‘Wil je dan wel?’ Hij grinnikte zachtjes voor zich uit want hij wist het antwoord al. ‘Nee’. ‘Waarom niet, vind je het niet leuk bij Opa Jopie?’ ‘Nee, saai’ zei Jules. Opa Jopie zei niets.

‘Wordt hij nooit moe?’ vroeg Opa Jopie aan de vrouw naast hem die zich tot nu toe alleen met het jongetje bemoeid had. ‘Neehoor’, zei de vrouw trots. ‘Dit jaar met oud en nieuw is hij de hele nacht opgebleven. Om twee uur zei hij “ik ga even op de bank liggen hoor, maar ik ga niet slapen”‘. Ze sprak vol lof. ‘En vorig jaar is hij zelfs tot drie uur opgebleven.’

We kwamen bijna in Amsterdam aan waar de man zijn familie mee de stadsjungle in moest nemen om de overstap naar de trein naar Utrecht te wagen. ‘In Amsterdam goed bij elkaar blijven’, sprak hij zijn familieleden streng toe. ‘We mogen elkaar niet kwijtraken. Pa, zet jij je mobieltje even aan.’ Opa Jopie weigerde. ‘Neehoor, we blijven heus wel bij elkaar’.

Ik haalde mijn fietslichtjes tevoorschijn en klikte ze vast aan mijn tas. ‘Ga je fietsen?’ vroeg Opa Jopie verheugd. ‘Dat vind ik nou zo mooi hè.’