Een doodshoofd met wat botten eronder en de tekst: De dood. Dat moet je meemaken. Verder niks. Op posters zie ik het overal in de stad hangen. We zullen vast even moeten afwachten totdat de reclamemaker zich bekendmaakt. Maar afgezien daarvan: ik maak het mee. Elke dag. Ik ben er verslaafd aan en niet van plan er iets aan te doen. Ik wentel me erin. Op een gegeven moment houdt de verslaving noodgedwongen weer op, want dan is het over, klaar. Dan moet ik weer wachten op nieuwe creatieve ingevingen van de makers.

De levens van David (‘Dave’, voor intimi), Nate en Brenda, de roodharige Claire, en natuurlijk hun moeder die wanhopig probeert haar gezin bij elkaar te houden, zijn belangrijker geworden dan mijn eigen leven. Ik droom over ze. Ik zou dolgraag eens aan hun keukentafel willen zitten. Ik kijk geen tv-programma’s meer, de gids blijft dicht, lees alleen in bed nog boeken. Enkel en alleen vanwege die dvd-boxen. Die moeten op. Hongerig stop ik er steeds een nieuwe dvd in. Gelukkig hoef ik geen week te wachten om te weten hoe Six Feet Under verdergaat.

Elke aflevering begint met een dode. Want dood betekent hier brood. Een begrafenisonderneming leeft van dood. Er zijn heel veel verschillende manieren om dood te gaan. Maar uiteindelijk is dood gewoon heel erg dood. In Six Feet Under maakt de dood deel uit van het dagelijks leven. Staan doden op uit hun kisten om advies te geven. Zijn doden het geweten van de hoofdpersonen. En waarom niet? Als je dood bent heb je het recht om te zeggen ‘zo had ik het niet moeten doen. Doe jij het dus anders, nu het nog kan.’

Het lukt nooit om grip op de dood te krijgen. Aflevering na aflevering wordt een nieuwe, verse dode de grond ingestopt. Het is een fabriek. De linkerhand trekt baby’s uit buiken. De rechterhand legt doden in kisten. Soms met, maar vaak ook zonder tranen.

Ik heb nog één serie te gaan. Mijn sterfelijkheid gebiedt me haast te maken.