Een onbekend huis, ver buiten het centrum van een stad die ik wel ken maar niet de mijne is. Een taxi levert ons af na een veel te lange rit waarin we de stad steeds verder achter ons zagen verdwijnen. De tegenzin wordt er niet minder op. Een nieuwbouwwijk in het noorden des lands. De mensen die ik ken zijn ernstig in de minderheid.

Op de witte plavuizen staan drie statafels, op de tafel tegen de muur staat heel veel eten. Onze gastheer heet Rob. In het echte leven zou ik nooit met Rob in contact gekomen zijn, maar ik doe maar even alsof dit ook niet echt is. Er zijn veel vrouwen in huize Rob. Een ervan blijkt Robs vriendin te zijn. Maar wie is dan dat jonge blonde meisje dat half bij Rob op schoot zit? We kijken elkaar aan. We kennen deze Rob immers helemaal niet. Het meisje blijkt zijn dochter te zijn. Ik had niet gedacht ergens terecht te komen waar zulke grote kinderen aanwezig zouden zijn.

Er is een Indonesische vrouw die aan een stuk door keihard lacht. Ik wou dat ik wist waarom, maar ergens ook weer niet. Er is een getatoeerde zonnebankbruine man in hemdsmouwen. Hij lacht zijn lichtgevende tanden bloot. Er is een vrouw met een voor haar leeftijd veel te kort topje aan. Er is een Thaise die iedereen ‘verry nais to miet joe’ vindt. Ze is heel sociaal ingesteld en lacht al snel met de anderen mee. Nog steeds weet ik niet waarom. Wil het ook nog steeds niet weten. De vrouwen dansen met z’n drieen de lambada; schudden met buiken, heupen en tieten. Soms trekken ze mensen mee de dansvloer op. Ik probeer geen oogcontact te maken.

Soms als ik in het donker op straat loop, zie ik door de verlichte ramen mensen feestjes houden. Men zit gemoedelijk in een kring bij elkaar, of staat in groepjes te praten. Ik wil dan wel eens een kijkje binnen nemen, gewoon om te zien hoe het in een onbekend huis is. Maar nu ik binnen ben, wil ik alleen nog maar voorbijganger zijn.

De Indonesische vrouw lacht.
De tattooman die haar man blijkt te zijn ontbloot zijn tanden.
De te sexy geklede vrouw danst als een paaldanseres en waarom zou ze dat niet zijn.
De Thaise maakt met haar telefoon van iedereen foto’s en lacht ook.
Men slaat armen om elkaar heen voor de foto’s om te laten zien hoe geweldig dit feest was.

Om twaalf uur kussen de onbekende mensen iedereen. De te bloot geklede vrouw met wie ik nog geen woord gewisseld had, wenst mij alle geluk van de wereld toe. Ik zeg dat ik haar dat ook toewens, en zij voegt eraan toe ‘en liefde’. Ineens zie ik haar eenzaamheid. Later, als het feestje eindelijk naar het einde toegaat, ligt ze uitgevloerd op een bank. Nog even spreidt ze in een wanhopige poging sexy te zijn, haar lange benen. De Indonesische vrouw lacht en gaat naast haar zitten. De Thaise maakt foto’s.

Daarna lig ik in een bed dat niet van mij is, al is het gelukkig niet in Robs huis. Ik wil maar kan niet slapen. Ik verlang naar mensen die ik ken en die mij kennen. Binnen in mij rent er iets keihard rond. Het voelt alsof ik moet huilen. Maar dat zou natuurlijk raar zijn als net het nieuwe jaar begonnen is.