Alleen al om de behangwinkel moet je eigenlijk regelmatig naar Gent toe, ook als je geen behang nodig hebt. Aanschouw de winkel al vanaf nabijgelegen brug, dicht bij Gravensteen. De winkel neemt een heel hoekpand in beslag en heeft hoge ramen rondom. Loop de brug over, ga naar rechts en volg het water. Treed binnen en bewonder.

In de hele winkel staan liggen hangen rollen behang. Je wringt je lichaam in een bocht om tussen de tafels door te lopen. Het behang is er in werkelijk alle soorten: keukenkastjes-lief met witte bloemetjes op blauwe achtergrond, seventieslelijk in afschuwelijke kleuren, seventiesmooi in wat-nu-retro-heet-motief. Behang met dode vogels erop (tenminste, zo leek het). Behang met voetballers erop. Behang in vieze kleuren. Behang in enge harde eighties’ kleuren. Behang uit een tijd ver voordat jij geboren was. Behang zoals je dat in je huis zou hangen als je het echt helemaal alleen voor het zeggen zou hebben in een wereld waarin smaak niet bestond. Bedenk het en het is er.

Maar het allermooiste aan de winkel is het personeel: twee oude vrouwtjes en een oud mannetje. Alle drie dragen ze een lichtblauw jasschort. Het mannetje draagt de herenuitvoering. Ze zijn iedereen ter wille, Belg, Hollander of Fransman en keren met alle liefde de winkel voor je ondersteboven om dat ene behang te vinden dat aan jouw wensen voldoet. Schuin aan de overkant van de straat is nog een stuk winkel. Dit gedeelte is alleen bestemd voor opslag en er staat dus niemand in, maar ze trotseren weer en ontij om te kijken of er daar misschien nog een extra rol voor je ligt. Ze spreken Vlaams met een Frans accent, zangerig, bij tijd en wijle onverstaanbaar.

‘Ik kom zo terug’, zeg je want er is geen pinautomaat, zelfs geen kassa. Ze leggen de uitgezochte rollen alvast voor je weg nadat ze eerst levensgevaarlijke toeren hebben uitgehaald om wiebelend op een stoel uit een kast de door jou gewenste rollen te pakken. Oud en breekbaar ogend, maar gemaakt uit het stevigste behang dat er maar bestaat. Kwaliteit die niet meer gemaakt wordt.

De rollen worden in een plastic tasje gestopt. Het regent en een van de vrouwtjes pakt een extra zakje en knoopt dit om de bovenkant van de uit de tas stekende rollen. ‘Kijk, ik geef ze een mutsje tegen de regen, dan worden ze niet nat.’

Ga erheen voordat het te laat is. Als je er bent, herken je het direct. Dit is de tijd die verleden is en toch bestaat.