Ik zie hem niet dagelijks maar wel regelmatig. Zo’n vast onderdeel, een herkenningspunt op weg van huis naar werk, elke ochtend weer. Ik mag niet klagen over een saaie route want naast mij worden huizen afgebroken en weer opgebouwd. Alles om mij maar ter wille te zijn: kijk, de wereld staat niet stil.

Nee, dan hij. Zomer en winter draagt hij een pak. Licht van kleur. Soms beige, soms gestreept. In de zomer heeft hij blote voeten in zijn nette schoenen. In de winter draagt hij geen overjas. Hij is erg jong, dat maakt dat pak des te opmerkelijker. Hij loopt er trots mee over straat en maakt zijn korte gestalte langer. Hoofd geheven. Steeds dat pak. Hij herkent mij ook. Kijkt me even aan als ik langsfiets. In de zomer in rokjes en slippers, in de winter met laarzen en dikke jas. Ik trek me wel degelijk iets aan van het weer. We groeten niet.

Ik kom hem tegen net voor, net onder, of net na de spoorwegbrug. Soms denk ik dat ik aan de late kant ben als hij de onderdoorgang al gepasseerd is. Het zou kunnen dat hij hetzelfde denkt als we elkaar na de spoorweg treffen. Zo worden we levende klokken maar tegelijk staat de tijd even stil.