Vechten tegen de kantoorduivel

dinsdag 14 november 2006

Het kantoorgehalte ligt hier soms behoorlijk hoog. Het kantoor van The office, Debiteuren crediteuren, Space office, noem maar op wat er aan series en films over het kantoorleven is gemaakt. Dat dit een universiteit is, doet helemaal niets aan het feit af. Enkele deuren verderop durfde iemand nog dagelijks met ‘Goeiesmorregens’ binnen te komen. Zijn functie heeft hij heel humoristisch over zijn naambordje geplakt: Manusje van alles. Als hij Engels moet praten en de ander verstaat hem niet direct, dan gaat hij gewoon heel hard praten zodat deuren in de gang demonstratief gesloten worden. Maar na een interne verhuizing is hij treuriger geworden. Steeds minder vaak horen we het ‘goeiesmorregens’ en in plaats daarvan mompelt hij voor zich uit ‘we zijn verbannen’. Soms roept hij het hardop. Als ik even mijn hoofd om de deur steek, word ik slachtoffer van een tomeloze preek over alles wat niet deugt, en dat is veel.

Er zijn er meer zoals hij, maar zij uiten het iets minder opvallend. Ze verschuilen zich niet achter film- en televisieuitspraken maar zij mopperen rustig in de rondte. Op alles, op iedereen. Dat niemand naar ze luistert, dat niemand ze iets vertelt, dat er geen geld meer is voor gezellige dingen, maar ook niet voor noodzakelijke. Niemand lijkt blij. Als er iemand nieuw komt en zich vol enthousiasme op zijn taak stort, wordt heel even iedereen om hem heen wakker geschud. Dat enthousiasme, dat doet ergens aan denken. Aan heel lang geleden, aan een ander leven. Wat was dat ook alweer? Maar de herinnering doet pijn want doet beseffen wat er van van die dromen en plannen geworden is. De tijd verstrijkt en langzamerhand wordt aan het enthousiasme van de nieuweling geknaagd, gevreten, weg met die pijnlijke herinnering, totdat het heeft plaatsgemaakt voor desillusie. Nu kan nieuweling-af twee dingen doen: zijn ziel redden door zijn enthousiasme terug te zoeken op een andere plaats, of zijn ziel verkopen en net als de rest klager te worden.

We zoeken gelijkgestemde collega’s op om bovenstaand scenario te analyseren. Zo zijn we zelf onschendbaar, denken wij heel naief.

3 reacties:

  1. Klega:

    Is het echt zo ernstig daar? Wij hebben binnenkort enkele vacatures hier ;-)

  2. Eiske:

    ik zou haast zeggen, het is niet groener bij de buren, helaas een zo herkenbaar tafereel. Erboven staan en enthousiast blijven, is een goed advies….

  3. Victor:

    Ik ben nu echt een fan geworden van mijmerlijn. Bedankt voor dit stukje.

Plaats een reactie